Ο Έρωτας με το Ε κεφαλαίο δεν μιλά...!

Να μην υπάρχει τίποτα...

Ούτε καν εσύ..ούτε καν εγώ...

Να βουλιάζει σε ένα απύθμενο βυθό επιθυμιών και φόβων το εγώ μου μαζί με το εσύ σου....

Μαζί...όχι σαν ένα...μαζί!

Χώρια ..μα μαζί!

Ολόκληρα δυο ατελή κομμάτια που δεν δέχτηκαν ποτέ να γίνουν συμβατικά <<μισά >> μισερεμένα , μιας ζωής που κρύβεται στο φως...

Στις σκιές και στην φλόγα ενός κεριού που τρεμοπαίζει να τρεμοπαίζει και η δική σου καρδιά...και η δική σου ματιά ..και η δική σου ψυχή!

Ο Έρωτας με το Ε κεφαλαίο δεν μιλά...δεν χρειάζεται τίποτα να πει....τίποτα να αποκαλύψει,να ανακαλύψει,να ζητήσει,να δώσει,να δικαιολογήσει!

Αυτός ο Έρωτας μιλά με σιωπές..

Βουβά, μα όχι στην νοηματική τα λέει όλα..χωρίς να πει τίποτα!

Συνάντησες ποτέ άλαλο Έρωτα;

(αν όχι..τι κρίμα...)

Τους..τυφλούς και κουφούς έρωτες με το ε μικρό και ανάπηρο να φοβάσαι..

Αυτούς που..κουτσαίνουν τάχα μου,στα φανάρια της επαιτείας και της ζωής να τους πετάξουν φραγκοδύφραγκα προσοχής!

Οι Έρωτες οι μεγάλοι..οι άχρονοι,οι άφοβοι,οι καρμικοί,οι ταξιδιάρηδες με ένα δισάκι μόνο αποσκευή στο σύμπαν...δεν μιλούν...μα ακούν , μα γεύονται,μα μυρίζουν, μα αγγίζουν,μα τρέφονται ,μα χαϊδεύουν...μα.....είναι λίγοι!

Αξιώθηκες τέτοιον έρωτα;

Συμπυκνωμένη σιωπή σαν σμίγουν δυο κεφάλια..και τα λένε όλα χωρίς να βγει ήχος....

Να συντονίζονται οι χτύποι της καρδιάς ..και τα αναρχικά μυαλά , σε μια ιδέα που σηκώνει παντιέρα και επανάσταση!

Να σταματά ο χρόνος και οι παλμοί ..όσο αγκαλιασμένοι ακίνητοι..τρέχουν με ένα σπρέι στο χέρι να γιομίσουν γκραφίτι πολύχρωμα την ανερωτική αυτή γκρίζα πόλη!

Να μην υπάρχει χτες σήμερα και αύριο...να μην υπάρχει μνήμη και προσμονή..θύμηση και ανάμνηση ..μόνο σκόρπιες εικόνες μιας ζωής που όλο ΑΝ αναρωτιέται..που όλο ΑΝ αναμετρά και αναμετριέται!

Μίλησα χωρίς λέξεις..

Έγραψα χωρίς πένα...

Άκουσα όσα δεν είπε..

Είπε όσα ρώτησα...

Και μετά....μετά η νύχτα έκανε ότι κάνει χρόνια τώρα!

Έδωσε ένα σαξόφωνο στο φεγγάρι και μια κιθάρα στο κύμα...και με σκέπασε μαύρο...μαύρο να γίνω και εγώ...μέρος της άυλο εκεί που συχνάζουν μόνο άστρα και κομήτες..εκεί που ο ερωτάς γίνεται προσευχή παιδιού αγέννητου..εκεί που ζουν οι σιωπές αιώνες τώρα!

Εκεί που ότι φοβάμαι γίνεται πέτρα..αντίκτυποι του Αιγαίου και εγώ το βάζω στην τσέπη του τζιν μου φυλαχτό!

Φόβος φυλαχτό....

Πρώτη φορά μου με..φυλά φόβος!

Ήξερα για πριγκιποπούλες που τις φιλούσαν δράκοι...

Ήξερα για κυράδες που τις φιλούσαν οι νάνες τους...

Εγώ....μια μικρή μάγισσα με φίλτρο μου μαγικό τις λέξεις μου....ένα φόβο έχω να με φυλά από ότι δεν θέλω πια...να φυλαχτώ!

Και μια σιωπή......

Μια σιωπή που πέρασα με κλωστή θαλάσσια στον λαιμό μου....κάτω από το λευκό πουκάμισο..στο μέρος της καρδιάς!

Στο..ύψος της ψυχής που ..πήρε μπόι!!!!!

Τι σκληρή τελικά η ελευθερία των ονείρων!

Πόσο..δυσβάσταχτα τα ανελεύθερα όνειρα!

Καληνύχτα...