Μην έχεις τύψεις στη χαρά των διακοπών σου.
Τώρα το καλοκαίρι,
υπάρχουν άνθρωποι, που,
ενώ θέλουν να πάνε διακοπές,
σκέφτονται ενοχικά τι αφήνουν πίσω τους:
πώς θα αφήσω το παιδί που έχει διάβασμα για το Σεπτέμβριο!
Πώς θα αφήσω τον πεθερό μου που είναι άρρωστος.
Πώς θα χαίρομαι εγώ ενώ η κόρη μου έχει σοβαρή κατάθλιψη.
Τους λυπάμαι μωρέ…
Αυτοί να δυσκολεύονται, κι εγώ να διασκεδάζω.
Σου θυμίζουν μήπως κάτι οι σκέψεις αυτές;
Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις,
μα μερικές φορές νομίζεις ότι
θα βοηθήσεις τους άλλους
βουλιάζοντας μαζί τους,
στον πόνο τους.
Βάφοντάς τα όλα μαύρα στη ζωή σου,
δήθεν για συμπαράσταση.
Δηλαδή να κλαίμε όλοι μαζί.
Εθιστικό όλο αυτό.
Σίγουρα αυτή η αντίληψη είναι ενοχική,
νοσηρή,
και καθόλου θεραπευτική.
Δεν βοηθάς κανέναν με τη μιζέρια σου
και τη θλίψη σου.
Αντίθετα, τον κάνεις χειρότερα.
Άλλο κατανοώ, συμπάσχω,
αγαπώ, στηρίζω, σκέφτομαι,
προσεύχομαι για σένα.
Κι άλλο …αυτοκτονώ για σένα,
και στερώ τον εαυτό μου από κάθε χαμόγελο
και χαλάρωση.
Σε αγαπώ που πονάς.
Συμπάσχω με τη θλίψη σου.
Μα πιστεύω,
και ξέρω ότι υπάρχει Θεός.
Κι ότι δεν είμαι εγώ ο Θεός σου!
Γι’ αυτό και σε εμπιστεύομαι.
Και ξέρω ότι έχεις μέσα σου
τη χάρη του Θεού,
ικανότητες και δυνάμεις,
ώστε να τα καταφέρεις
και χωρίς εμένα.
Σε αφήνω για λίγες μέρες,
διότι κι εγώ πρέπει να ξεκουραστώ,
να με δει ο ήλιος,
να κοιμηθώ λίγο πιο χορταστικά,
να μη σκέφτομαι τίποτε,
να κολυμπήσω,
να αδειάσω το μυαλό μου
από έγνοιες και σκοτούρες.
Θα πάρω δύναμη στις διακοπές μου,
θα ανανεωθώ ψυχικά και σωματικά.
Και μετά, θα είμαι πάλι κοντά σου.
Και θα σε στηρίζω ξανά,
και θα σου κάνω πάλι παρέα
και θα σου δείχνω έμπρακτα την αγάπη μου.
Είμαστε όμως
και ξεχωριστοί άνθρωποι.
Μη με χειρίζεσαι.
Μη θες να με κάνεις ό, τι θέλεις διαρκώς.
Ούτε κι εγώ πρέπει να σε χειρίζομαι
δυναστικά.
Δεν μπορείς εσύ,
επειδή έχω εγώ πυρετό,
να μην κάνεις τίποτε στη ζωή σου,
και να προσέχεις μόνιμα
εμένα.
Δεν είναι αδιαφορία ή εγκατάλειψη,
αν με αφήσεις στη φροντίδα και άλλων
αγαπημένων μου προσώπων.
Μη φορτώνεσαι τα πάντα στην πλάτη σου.
Είναι μεγάλο το βάρος και θα λυγίσεις.
Άλλο αυτοθυσία,
και άλλο αυτοκτονία.
Ο καθένας έχει τις αντοχές και τα όριά του.
Σεβάσου τα δικά σου,
αποδέξου ότι έτσι είσαι,
ότι τόσο μπορείς,
και ότι πιο πέρα δεν φτάνεις.
Κι όποιος το καταλάβει, το κατάλαβε.
Και βασικά, να το καταλάβεις εσύ,
για τον εαυτό σου.
Οι άλλοι, ας νομίζουν ό, τι θέλουν.
Σ’ όποιον αρέσουμε.
Δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε όλους
με τη συμπεριφορά μας.
Πάντα κάποιοι θα παρεξηγούν κάτι.
Σκέψου τα όλα αυτά,
και – αν θες τη γνώμη μου –
πήγαινε στις διακοπές σου με χαρά,
χωρίς ενοχές και τύψεις!!
Και να ξέρεις ότι η γη θα συνεχίσει να κινείται,
ο ήλιος πάλι θα λάμπει,
θα αναπνέουμε όλοι κανονικά,
ο κόσμος θα βαδίζει την πορεία του
και χωρίς εσένα.
Δεν είσαι εσύ
ο σούπερ ήρωας
και σωτήρας
κανενός!!
(Ή μήπως είσαι;!...)
Κάνε λοιπόν τις διακοπές σου,
πάρε χαρά στην ψυχή σου,
και αυτή η χαρά θα είναι
η πιο μεγάλη σου συνεισφορά
στον όποιο πόνο του διπλανού σου!
Η χαρά και ευτυχία σου.
Η λάμψη και ομορφιά σου.
Όχι η μιζέρια και η κλάψα σου.
Αυτά, δεν βοηθούν,
παρόλο που υπάρχει ένας τέτοιος εθισμός
μίζερης αλληλοσυμπαράστασης
και ανταγωνισμός
στη μαυρίλα και την πίκρα.
Καλοκαίρι θα πει ηρεμία, χαλάρωση,
Φως, χαρά και ανανέωση.
Έτσι να το ζήσεις, διότι το αξίζεις.
Για χάρη του εαυτού σου,
και όσων αγαπάς.
Θες, λοιπόν, να βοηθήσεις αυτούς που αγαπάς;
Ε, τότε άραξε!,
και πιες ένα μοχίτο...!
Του π. Ανδρέα Κονάνου
