Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή τα έφερε η απώλεια…

Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή αυτή, μπορώ να πω με σιγουριά πως τα έφερε η απώλεια. Αυτή που σου χτύπησε την πόρτα ένα πρωί και σου άλλαξε τη ζωή που έζησες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σου άφησε αγαπημένα σου πρόσωπα πίσω στη μέρα που πέρασε κι έντυσε την ψυχή και το κορμί σου με εκείνο το μαύρο χρώμα που τόσο μίσησες στη συνέχεια.

Κι αλήθεια αναρωτήθηκα πολλές φορές στην πορεία, αν το αναπάντεχο και το ξαφνικό πονά περισσότερο από το αναμενόμενο. Αν ο θάνατος που έρχεται με μια ανίατη ασθένεια κι ο χρόνος μετρά αντίστροφα πονά λιγότερο. Γιατί λες έχω ακόμα ένα περιθώριο χρόνου. Η απάντηση θα είναι πάντα αρνητική. Αναμενόμενο ή αναπάντεχο, το μαχαίρι θα πονά πάντα το ίδιο μέσα μας. Η απουσία που ο χρόνος θα φέρει θα ματώνει το ίδιο την καρδιά μας.

Με κάθε άνθρωπο που αφήνει μια άδεια καρέκλα γύρω μας, αποχαιρετάμε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ένα κομμάτι που δεν θα λάμψει ποτέ ξανά χωρίς αυτούς. Και κάθε που θα βλέπουμε εκείνα τα μέρη που πηγαίναμε μαζί και θα βρέχει αναμνήσεις, η καρδιά μας θα πονά ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος θα είναι πότε σύμμαχος και πότε εχθρός. Θα μας ταξιδεύει σε ένα ένδοξο παρελθόν και ένα αβέβαιο μέλλον.

Κι άνθρωποι γύρω μας αμήχανα θα ανοίγουν την καρδιά τους και θα μοιράζονται δικές τους απώλειες νομίζοντας πως αυτό θα απαλαίνει τον πόνο. Σαν να σου λένε “Ξέρω• κράτα γερά”. Γνωστοί θα γίνουν φίλοι και φίλοι θα γίνουν ξένοι σε αυτό το δύσκολο δρόμο. Θα φανούν αυτοί που πραγματικά αξίζουν να έχεις δίπλα σου. Γιατί μεγαλύτερη δοκιμασία από αυτή δεν υπάρχει. Αυτή που δυστυχώς δεν σε αφήνει ποτέ ξανά τον ίδιο και σε αναγκάζει να αρχίσεις και πάλι απ’την αρχή.

Πολλές φορές έχουμε τη ψευδαίσθηση πως ετούτη η ζωή είναι αιώνια. Πως όταν ήμαστε ευτυχισμένοι, γινόμαστε άτρωτοι, αιώνιοι. Μα αλήθεια μια χούφτα στιγμές είναι αυτή η ζωή. Είναι μια μέρα λιακάδας με εκείνους που τόσο αγαπήσαμε στη μνήμη του μυαλού μας. Είναι αλήθεια όλες εκείνες οι μικρές στιγμές που πέρασαν και θεωρούσαμε δεδομένες.

Κι αυτό γιατί η άγνοια, μας κάνει να νομίζουμε πως τα αναπάντεχα συμβαίνουν πάντα στους άλλους, μα ποτέ στη δικιά μας πόρτα. Ποτέ στους ανθρώπους που αγαπάμε. Πάντα στους άλλους, ποτέ σε εμάς. Μα αλήθεια όλοι μας ήμαστε οι ίδιες σταγόνες σε ένα απέραντο ωκεανό. Σαν ξανασμίξουμε δεν έχουμε καμία διαφορά. Ούτε διακρίσεις υπάρχουν σε φτώχεια και πλούτη. Γιατί τον θάνατο κανένα άψυχο υλικό δεν τον εξαγόρασε και κανένα χαρτονόμισμα. Όσο μεγαλεπήβολα κι αν είναι τα κάστρα, θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να τα διαπερνά. Άλλοτε αθόρυβα κι άλλοτε άτσαλα.

Γι’ αυτό σας λέω. Μια χούφτα στιγμές η ζωή μας. Το τώρα θα είναι πάντα το μέλλον που περιμένουμε. Καμία αναβολή δεν σηκώνει. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Γιατί δυστυχώς σε μια μονάχα μέρα μπορεί να χάσουμε όλη τη ζωή που γνωρίζαμε. Αυτήν που νομίζαμε πως θα κρατήσει για πάντα.

Γιατί Στη Γιορτή Της Ύψωσης Του Τιμίου Σταυρού Μοιράζουν Βασιλικό Στις Εκκλησίες;

Όλοι γνωρίζουμε πως τον Χριστό μας τον σταύρωσαν. Τον κάρφωσαν δηλαδή πάνω σ’ ένα ξύλινο σταυρό, κι εκεί ξεψύχησε.

Τον ξύλινο σταυρό οι Χριστιανοί τον έθαψαν βαθιά στο χώμα για να μην τον βρουν οι ειδωλολάτρες και τον μολύνουν. Έτσι ο Τίμιος Σταυρός έμεινε χρόνια πολλά θαμμένος μέσα στη γη.

Όταν έπειτα από καιρό επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Αγία Ελένη αποφάσισε να βρει και να ξεθάψει τον Τίμιο Σταυρό και να τον στήσει μέσα στην εκκλησία στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνούν οι Χριστιανοί. Πήγε λοιπόν η ίδια στα Ιεροσόλυμα και ζήτησε να μάθει σε ποιο μέρος ήταν θαμμένος ο Σταυρός.

Όμως κανένας Χριστιανός δεν ήξερε να της πει. Εκείνοι που πριν από πολλά χρόνια τον είχαν θάψει βαθιά στο χώμα, είχαν πια πεθάνει. Έβαλε λοιπόν η Αγία Ελένη χιλιάδες εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν όλα τα χωράφια εκεί γύρω. Είχε ακλόνητη πίστη πως κάπου θα τον έβρισκε. Πολλούς μήνες δούλευαν οι εργάτες χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια μέρα, καθώς η Αγία Ελένη βάδιζε μέσα σ’ ένα χωράφι, πάτησε ένα χορτάρι και αμέσως μια γλυκιά μυρωδιά γέμισε τον αέρα.

«Τι ωραία μυρωδιά είναι αυτή», είπε από μέσα της η Αγία Ελένη.

«Από που να χύνεται αυτή η γλυκιά μοσχοβολιά;».

Καθώς κοίταξε γύρω της έσκυψε κι έκοψε ένα κλαδάκι απ’ το φυτό που πάτησε, το μύρισε και τότε κατάλαβε πως το χορτάρι εκείνο ήταν που σκορπούσε την γλυκιά ευωδιά.

Μεμιάς ο νους της φωτίστηκε, φώναξε έναν εργάτη και του είπε να σκάψει σ’ εκείνο το μέρος.

Σε λίγο, τι θαύμα! Ο εργάτης βρήκε εκεί τον Τίμιο Σταυρό όπου επάνω ξεψύχησε ο Χριστός μας.

Από εκείνη τη στιγμή, το μυρωδάτο αυτό φυτό λέγεται βασιλικός, γιατί φύτρωσε στο σημείο που ήταν θαμμένος ο Σταυρός, όπου είχε σταυρωθεί ο βασιλιάς του κόσμου.

Γι’ αυτό μοιράζουν βασιλικό στις εκκλησίες στη γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου.

Απαγορευμένα βιβλία: 7 μυθιστορήματα που προκάλεσαν τους συντηρητικούς...!

1. Lolita – Vladimir Nabokov 

Μυθιστόρημα για ένα διεστραμμένο δεσμό.

Υπόθεση: Ο πρωταγωνιστής, μεσήλικας καθηγητής λογοτεχνίας, είναι εθισμένος με μία 12χρονη, με την οποία εμπλέκεται σεξουαλικά πριν γίνει πατριός της. Της δίνει το ψευδώνυμο Λολίτα. Απαγόρευση: Το 1955, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά η «Λολίτα», η αίσθηση που προκάλεσε ήταν τόσο μεγάλη, που καθιέρωσε τον Ναμπόκοφ ως έναν από τους πιο πρωτότυπους συγγραφείς του 20ου αιώνα. Χαρακτηρίζεται ως το πλέον υπαινικτικό και γλωσσικά παιγνιώδες μυθιστόρημα μετά τον «Οδυσσέα» του Τζόυς».

Απαγορεύτηκε ως αισχρό και άσεμνο βιβλίο από την Γαλλία το 1956 έως το 1959, από την Γαλλία το 1955-1959, από την Αργεντινή και τη Νέα Ζηλανδία. Το γεγονός, όμως, της απαγόρευσης οδήγησε προφανώς στην έντονη ανυπομονησία για την έκδοση του βιβλίου στην Αμερική.

2. Brave New World – Aldous Huxley 

Ένα δυστοπικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1932.

Υπόθεση: Σε ένα δυστοπικό Λονδίνο, η κοινωνία του μυθιστορήματος αναμένει εξελίξεις στην αναπαραγωγική τεχνολογία, την υπνωτισμένη μάθηση, την ψυχολογική χειραγώγηση που συνδυάζονται για να φέρουν μια ριζική αλλαγή στον κόσμο.

Απαγόρευση: Η αναλυτική περιγραφή των σεξουαλικών πράξεων στο βιβλίο βρήκε ενάντιες πολλές συντηρητικές κυβερνήσεις. Το μυθιστόρημα απαγορεύτηκε στην Ιρλανδία και την Αυστραλία το 1932 και για 5 συνεχόμενα χρόνια. Το 1967 η Ινδία το απαγόρευσε χαρακτηρίζοντάς το ως πορνογραφικό.

3. Persepolis – Marjane Satrapi 

Ένα από τα πιο όμορφα σκιτσαρισμένα βιβλία και αντίστοιχα animation.

Yπόθεση: Η ζωή ενός νεαρού κοριτσιού που από παιδί γίνεται ενήλικη με φόντο την Ιρανική επανάσταση. Μια ιστορία ενηλικίωσης με πολλά πολιτικά και εθνογραφικά στοιχεία.

Απαγόρευση: Αν και εκδόθηκε μόλις το 2000-2003 σε ξεχωριστούς τόμους, που σημαίνει ότι δεν είναι στην λίστα προφανώς των απαγορευμένων βιβλίων, ως πιο σύγχρονο, κι όμως τον Μάρτιο του 2013 απαγορεύτηκε από τα δημόσια σχολεία του Σικάγο

4. O τροπικός του Καρκίνου – Henri Miller 

Υπόθεση: Διαδραματίζεται κυρίως στο Παρίσι την δεκαετία του 1920 και εστιάζει στην ζωή του Miller ως ανερχόμενου συγγραφέα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη. Στόχος του συγγραφέα μέσα από αυτήν την αυτοβιογραφική σχεδόν προσέγγιση ήταν να απεικονίσει τις εσωτερικές σκέψεις ενός ατόμου στα όρια του ντελίριου.

Απαγόρευση: Το μυθιστόρημα έγινε γνωστό για την άδολη σεξουαλικότητά του και έτσι απαγορεύτηκε από τις αμερικανικές εκδόσεις, που όταν τελικά ο εκδοτικός οίκος Grove Press ανέλαβε να το εκδόσει σύρθηκε μέχρι τα δικαστήρια για αντίθεση του έργου στους νόμους περί πορνογραφίας.

5. American Psycho – Ellis Bret Easton 

Υπόθεση: H ιστορία περιγράφεται σε πρώτο πρόσωπό από τον Patrick Bateman, έναν κατά συρροή δολοφόνο και επιχειρηματία στο Μανχάταν. Φαίνεται πως πρόκειται για διαταραγμένη προσωπικότητα από τον τρόπο που αφηγείται γεγονότα λανθασμένα, αναφέρει διαφορετικά ονόματα για χαρακτήρες και τελικά μετά από τον πρώτο φόνο ενός συναδέλφου του καταλήγει να μην χαλιναγωγεί τις βίαιες ορμές του.

Απαγόρευση: Ο εκδοτικός οίκος που είχε αναλάβει την έκδοσή του, μετά από κατακραυγή των media για σαδιστικό περιεχόμενο αποσύρθηκε γιατί φοβήθηκε για την φήμη του. Τελικά το εξέδωσε άλλος οίκος. Ο συγγραφές δεχόταν μέχρι και σήμερα απειλητικά για την ζωή του μηνύματα. Μέχρι και σήμερα η αυστραλιανή νομοθεσία περί λογοκρισίας το κατατάσσει στην κλίμακα άνω των 18.

6. O τσελεμεντές του αναρχικού – William Powell 

Yπόθεση: Ένα βιβλίο που περιέχει οδηγίες για την κατασκευή εκρηκτικών, συνταγές ναρκωτικών, ακόμη και τρόπους χειρισμών εγκληματικών εργαλείων. Γράφτηκε από τον Powell ως αντίδραση στην ανάμειξη της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Απαγόρευση: Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1971. Για ευνόητους λόγους πολλά σχολεία στην Αμερική απαγόρευσαν την ύπαρξή του στην βιβλιοθήκη τους, ενώ μετά από χρόνια ο ίσιος ο συγγραφέας του δήλωσε ότι ήταν προϊόν του εφηβικού θυμού του. Υπάρχει και μεγάλη παραφιλολογία για το ότι είναι παράνομο να το κατέχεις σε ορισμένες χώρες.

7. Τα σταφύλια της οργής – John Steinbeck 

Υπόθεση: Τα Σταφύλια της οργής είναι η ιστορία μιας από τις χιλιάδες οικογένειες του αμερικανικού Νότου που έχασαν τα πάντα στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, όταν καταστράφηκαν οι σοδειές τους από την παρατεταμένη ξηρασία και από τους θυελλώδεις ανέμους. Με τα λιγοστά υπάρχοντά τους ταξιδεύουν προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια, ελπίζοντας να βρουν δουλειά και ψωμί. Δεν αργούν να αντιληφθούν, όμως, ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως είχαν ελπίσει.

Απαγόρευση: Ο συγγραφέας χαρακτηρίστηκε από τους συντηρητικούς κομμουνιστής, ενώ το βιβλίο περιέχει και υβριστικό λεξιλόγιο, σεξουαλικές σκηνές και βία, γεγονός που προκάλεσε.

Πηγή: https://frapress.gr/2018/01/5-apagorevmena-vivlia-gia-na-diavasis-ton-ianouario/

Ό,τι κάνεις, γυρίζει...!

Κάποια μέρα ένας άνδρας είδε μια γριά γυναίκα που καθόταν στην άκρη του δρόμου, αλλά ακόμη και στο λιγοστό φως της ημέρας, μπορούσε να διακρίνει ότι χρειαζόταν βοήθεια...

Έτσι παρκάρισε το παλιό του αυτοκίνητο μπροστά στην Μερσεντές της και βγήκε από το αμάξι. Εδώ και αρκετές ώρες κανείς δεν είχε σταματήσει να την βοηθήσει. Θα της έκανε κακό; Δεν φαινόταν από τους καλούς τύπους, φαινόταν πεινασμένος και φτωχός. Εκείνος διέκρινε ότι ήταν φοβισμένη, καθώς καθόταν εκεί έξω μέσα στο κρύο.

Κατάλαβε αμέσως πως αισθανόταν η γυναίκα. Εκείνος είπε: "Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω. Γιατί δεν κάθεσαι να περιμένεις μέσα στο αυτοκίνητο που είναι πιο ζεστά;. Ονομάζομαι Κώστας Ιωάννου."

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είχε ένα σκασμένο λάστιχο, αλλά για την ηλικιωμένη, αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο Κώστας έσκυψε κάτω από το αμάξι και έβαλε τον γρύλο τραυματίζοντας τους αγκώνες του. Σύντομα άλλαξε το λάστιχο. Αλλά είχε λερωθεί και τραυματιστεί.

Καθώς έσφιγγε τα μπουλόνια, η γυναίκα κατέβασε το παράθυρο και άρχισε να του μιλά.

Του είπε ότι είναι από τον Άγιο Στέφανο και απλά περνούσε από την περιοχή. Δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει για την βοήθεια του. Ο Γιάννης απλά χαμογέλασε κλείνοντας το πόρτ μπαγκάζ. Η γυναίκα τον ρώτησε τι του οφείλει. "Δώστε μου ότι θέλετε", απάντησε ο Κώστας. Η γυναίκα είχε σκεφθεί τι θα μπορούσε να της είχε συμβεί αν δεν σταματούσε ο περαστικός. Ο Κώστας το ξανασκέφτηκε για το αν θα έπρεπε να πληρωθεί. Αυτή δεν ήταν η δουλειά του. Αυτή ήταν μια βοήθεια σε κάποιον που είχε ανάγκη και θυμήθηκε πόσοι τον είχαν βοηθήσει κατά το παρελθόν. Είχε περάσει όλα του τα χρόνια έτσι και του φαινόταν παράξενο να κάνει κάτι διαφορετικό.

Της είπε ότι αν ήθελε να τον ξεπληρώσει, την επόμενη φορά που θα έβλεπε κάποιον που χρειαζόταν βοήθεια θα μπορούσε να τον βοηθήσει σε ότι χρειαζόταν συμπληρώνοντας, "Να θυμάστε εμένα."

Περίμενε μέχρι να βάλει μπρος την μηχανή και να φύγει. Ήταν μια κρύα και καταθλιπτική μέρα, αλλά αισθανόταν πολύ καλά καθώς οδηγούσε προς το σπίτι.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω η γυναίκα είδε μια μικρή καφετέρια. Σταμάτησε για να πάρει κάτι να φάει αλλά και να ξεμουδιάσει τα πόδια της. Ήταν ένα πολύ φιλόξενο στέκι. Εξωτερικά υπήρχαν δύο παλιές αντλίες βενζίνης. Το όλο σκηνικό ήταν πολύ διαφορετικό. Η γκαρσόνα την πλησίασε με μια καθαρή πετσέτα για να σκουπίσει τα βρεγμένα της μαλλιά. Είχε ένα πολύ γλυκό χαμόγελο, παρά την κούραση που είχε από την ολοήμερη εργασία. Η γυναίκα διαπίστωσε ότι η γκαρσόνα ήταν οκτώ μηνών έγκυος αλλά δεν επέτρεπε να φανούν οι δυσκολίες της κατάστασής της. Η γριά γυναίκα αναρωτήθηκε πως κάποιος που έχει τόσο λίγα δίνει τόσο πολλά σε ένα άγνωστο. Τότε θυμήθηκε τον Κώστα.

Μόλις ολοκλήρωσε το γεύμα πλήρωσε με εκατό Ευρώ. Η γκαρσόνα πήγε να φέρει τα ρέστα, αλλά η ηλικιωμένη είχε ήδη βγει από την πόρτα. Είχε απομακρυνθεί αρκετά. Η γκαρσόνα αναρωτήθηκε που μπορεί να έχει πάει. Μετά είδε κάτι γραμμένο επάνω σε μια χαρτοπετσέτα: "Δεν μου οφείλεις τίποτα. Έχω βρεθεί και εγώ σε αυτή την κατάσταση. Κάποιος κάποτε με βοήθησε, με τον τρόπο που σε βοηθώ τώρα και εγώ. Αν πραγματικά θέλεις να μου επιστρέψεις τα ρέστα, να τι θα κάνεις, μην επιτρέψεις την αλυσίδα της αγάπης να κλείσει." Κάτω από την χαρτοπετσέτα βρήκε άλλα 500 Ευρώ.

Δάκρυα κύλισαν από τα μάτια της καθώς το διάβασε.

Υπήρχαν τραπέζια που ήθελαν καθάρισμα, βαζάκια ζάχαρης να γεμίσει και άλλοι πελάτες να εξυπηρετήσει, αλλά η γκαρσόνα τα κατάφερε μια χαρά μέχρι το τέλος της ημέρας. Το βράδυ που έπεσε να ξαπλώσει, σκεφτόταν τα χρήματα που της είχε δώσει η γυναίκα αλλά και αυτά που της είχε γράψει. Πώς να γνώριζε άραγε η ηλικιωμένη γυναίκα πόσο πολύ αυτή και ο άνδρας της χρειαζόταν τόσο πολύ τα χρήματα; Με το μωρό να έρχεται τον επόμενο μήνα, θα ήταν δύσκολα... Ήξερε πόσο προβληματισμένος ήταν ο άντρας της, καθώς κοιμόταν δίπλα της.

Έσκυψε και του έδωσε ένα τρυφερό φιλί και του ψιθύρισε... "Όλα θα πάνε καλά. Σ’αγαπώ Κώστα Ιωάννου"

Υπάρχει μια παλιά φράση που λέει: "Ό,τι κάνεις, γυρίζει."

Ο Μάικλ Βέντρις και η Γραμμική Β'...!

Έζησε μόνο 34 χρόνια, στην σύντομη ζωή του ο ιδιοφυής νεαρός Μάικλ Βέντρις έδωσε στην χώρα μας 7 αιώνες περισσότερη Ιστορία! από μικρός κλίση στην εκμάθηση γλωσσών, 9 χρονών γνώριζε αρχαία ελληνικά, λατινικά. γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά. Το 1936, σε ηλικία 14 ετών έτυχε να ξεναγηθεί από τον ανασκαφέα της Κνωσού Σερ Άρθουρ Έβανς σε μια έκθεση Μινωικής τέχνης και εντυπωσιάζεται, ακούει για πρώτη φορά για την άγνωστη γραφή των Μινωιτών , ο Έβανς την ονόμασε Γραμμική Β, επειδή χρησιμοποιούσε γραμμικούς χαρακτήρες, όχι εικονιστικούς, όπως τα ιερογλυφικά και διέφερε από την ακόμα παλιότερη γραφή, την Γραμμική Α, ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα επηρεασμένη από το κύρος του Έβανς δέχεται την γνώμη του ότι δεν είναι Ελληνική, αλλά ξεχωριστή γλώσσα, του Βέντρις γίνεται έμμονη ιδέα να την διαβάσει.

Στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχτηκε στη Βασιλική Βρετανική Αεροπορία και διέπρεψε στο να σπάζει μυστικούς κώδικες των Γερμανών, το να λύσει το μεγάλο αίνιγμα, το αποκαλούμενο «Έβερεστ» της Αρχαιολογίας που ταλάνιζε ειδικούς πάνω από 30 χρόνια ήταν πια θέμα χρόνου. Το γεγονός ότι δεν ήταν αρχαιολόγος αλλά αρχιτέκτονας αλλά ούτε και πανεπιστημιακός τον βοήθησε να διατηρήσει το μυαλό του καθαρό και να ρισκάρει κάνοντας τολμηρές υποθέσεις ότι πράγματι η Γραμμική Β είναι Ελληνική γλώσσα, χωρίς το φόβο της απόρριψης από ένα χώρο, τον Ακαδημαϊκό όπου ούτως ή άλλως δεν ανήκε. Επειδή δεν ήταν φιλόλογος δεν θα μπορούσε να συνεχίσει χωρίς την βοήθεια κάποιου κλασικού φιλολόγου, τον βρήκε στο πρόσωπο του Τζων Τσάντγουικ υφηγητή στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Και τα κατάφερε!

Το 1939, εκτός από την Κρήτη, βρέθηκαν και στην ηπειρωτική Ελλάδα γύρω στις 300 πλάκες με τη Γραμμική Β, κάνοντας τη σύγκριση, ο Βέντρις παρατήρησε ότι ορισμένες «λέξεις» υπήρχαν μόνο στις πλάκες της Κρήτης. Έκανε, λοιπόν, την εμπνευσμένη υπόθεση, πως αυτές οι λέξεις ήταν ονόματα πόλεων και τοπωνύμια, πράγμα που αποδείχτηκε σωστό. Τελικά, ερμήνευσε με σιγουριά 65 από τα 88 τότε γνωστά σύμβολά της, διατύπωσε τους βασικούς κανόνες ορθογραφίας της και έφερε στο φως την πρώτη Ελληνική γλώσσα 7 αιώνες παλαιότερη από τα Ελληνικά του Ομήρου, στην ευφυΐα του οφείλουμε το γεγονός ότι η γραπτή μας Ιστορία δεν αρχίζει, όπως γνωρίζαμε τον 8ο αιώνα αλλά στα μέσα του 15ου αιώνα, περίπου στο 1450 π.Χ. αφού τότε χρονολογείται το αρχαιότερο κείμενο γραμμένο σε πήλινη πινακίδα που ανακαλύφθηκε το 2010 στην Ίκλαινα της Μεσσηνίας. Συνολικά, έχουν βρεθεί περί τα 5.000 κείμενα σε Γραμμική Β (κυρίως πινακίδες αλλά και αγγεία), 3.000 από την Κνωσό, γύρω στα 1.400 από την Πύλο και τα υπόλοιπα από Θήβα, Μυκήνες, Τίρυνθα, Ελευσίνα, Ορχομενό και αλλού, έχει διαβαστεί περίπου το 87% αυτών των κειμένων

Την 1η Ιουλίου του 1952, ο παθιασμένος ερασιτέχνης που δεν ήταν ούτε φιλόλογος, ούτε αρχαιολόγος, ούτε γλωσσολόγος ανακοίνωσε την ανακάλυψή του σε μια ομιλία του στο BBC. Χαρακτηρίστηκε το φιλολογικό γεγονός του 20ου αιώνα, αφού διαβάστηκαν τα αρχαιότερα γραπτά κείμενα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού!

Σαν σήμερα, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1956, ο Βέντρις σκοτώνεται ακαριαία όταν καρφώνεται οδηγώντας με μεγάλη ταχύτητα το αυτοκίνητό του σε σταθμευμένο φορτηγό στα περίχωρα του βόρειου Λονδίνου. Η Μ. Βρετανία τον τίμησε με το παράσημο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η περίπτωση του ο θρίαμβος της θέλησης και του παθιασμένου ανήσυχου μυαλού, έλεγαν για αυτόν «του παραδίδεις χάος και σου επιστρέφει τάξη»

αν βρείτε κάπου μια προτομή του ή δρόμο στην Ελλάδα που φέρει το όνομα του, γράψτε μου!

Φώτο 2. Πινακίδες στην Κρήτη γραμμένες συμβολικά και στην Γραμμική Β, πρόταση που δεν υλοποιήθηκε!

φώτο 3. Το Δημήτρης γραμμένο στην αρχαιότερη γραφή του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, βρείτε πως γράφεται το δικό σας όνομα στην ωραία εφαρμογή που έχει ανεβάσει στην ιστοσελίδα του το Μουσείο Θηβών http://games.mthv.gr/mth-names/