"Το φυλλάδιο του Δον Ιακώβου Ι. Μπουσοτίλ"
Κατά τη διάρκεια του 1942, τον Ιανουάριο, με πρωτοβουλία του εφημερίου Δον Ιακώβου Ι. Μπουσοτίλ και με τη συνδρομή των κατοίκων του Καρκάδου, έγινε παραγγελία μαρμάρινου βήματος, ώστε να αντικατασταθεί το υπάρχoν ξύλινο και φθαρμένο βήμα του ιερού ναού του Σωτήρα. Το μαρμάρινο έργο ανέλαβε ο τεχνίτης Ιωάννης Φιλιππότης (από τον Πύργο της Τήνου). Το έργο τοποθετήθηκε στο ναό (του Σωτήρος ) το ίδιο έτος (1942),την ημέρα της εορτής του Σωτήρα."
"Θέτοντας, όμως, σε αυστηρή μελέτη τις διάφορες φάσεις της πορείας του έργου, αποφάσισα να εφαρμόσω το γαλλικό ρητό: Θέληση - Δύναμη. Έτσι, πήρα θάρρος και στηρίχθηκα στη θέληση, αρχίζοντας ενέργειες προς νέες κατευθύνσεις.,
Με τα ζωηρότερα χρώματα εξέθεσα όλη την κατάσταση στους κατοίκους του χωριού, θέτοντάς τους το εξής δίλημμα: είτε ότι το έργο πρέπει να ματαιωθεί είτε ότι θα υποβάλλονταν σε νέες θυσίες, οι οποίες θα έφερναν το ποθητό αποτέλεσμα."
"Υπήρξαν πολλές δυσχέρειες• όμως η αυτοθυσία,η θέληση και η ανιδιοτελής αφοσίωση των κατοίκων για την επίτευξη του στόχου-δύσκολου αυτού εγχειρήματος τις υπερπήδησε και έτσι το έργο συνεχιζόταν. "
Ο ζήλος των κατοίκων υπήρξε όσο ποτέ υπερβολικός, διότι το έργο, το οποίο είχε συντελεστεί σε όγκο και εργασία, ήταν πολύ μεγάλο σε σχέση με το μέγεθος του χωριού (μόλις εκατόν πενήντα κάτοικοι). Θα προκαλεί πάντοτε το θαυμασμό του κάθε επισκέπτη, ο οποίος θα μένει εκστατικός στη θέα ενός τόσο σοβαρού έργου, το οποίο πραγματοποιήθηκε σε καιρό πολέμου και δυστυχίας.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, για μήνες, οι κάτοικοι του χωριού νόμιζαν ότι κατασκευαζόταν το πρώτο σχέδιο. Ο λόγος, για τον οποίο δεν ήθελα να μαθευτεί ποιο σχέδιο τελικά θα εκτελούνταν, ήταν ο εξής: επειδή, ακόμη και παρά τη μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος, δεν ήταν εύκολο να συγκεντρωθεί τόσο μεγάλο ποσό, μιας και στο χωριό εκείνη την εποχή κατοικούσαν τριάντα πέντε οικογένειες (150 κάτοικοι) και ενώ είχαν προσφέρει αρκετά για την εκτέλεση του πρώτου μέρους, αν από την αρχή έλεγα ότι θα κατασκευαστεί το μεγάλο έργο, ήμουν σίγουρος ότι θα υπήρχαν επεισόδια μεταξύ των κατοίκων. Οι κάτοικοι ήταν απλοί χωρικοί και μεταξύ τους θα υπήρχαν κάποιοι, οι οποίοι θα προκαλούσαν αντίδραση, οπότε θα γινόταν δυσκολότερη η εκτέλεση του έργου, μπορεί δε και να ματαιωνόταν.
Για το λόγο αυτό, με κάθε τρόπο και σε συνεννόηση με τους δύο παραπάνω συνεργάτες μου, προσπαθούσα με κατάλληλο λόγο και με μεγάλες δικές μου ενέργειες να τους παρακινώ σε προσφορές λέγοντας: «Μη φοβάστε, προσφέρετε γενναία και αυτό το χρήμα σας, οι κόποι σας, μια μέρα θα σας παρουσιάσει κάτι το αφάνταστο και ο κόσμος όλος, στη θέα τέτοιου μεγάλου έργου για τόσο μικρό χωριό θα μείνει έκπληκτος, καταλήγοντας, ότι θα έλθει μία μέρα, που θα με μακαρίζετε πολύ για το έργο, που σας εκτελώ».
Έτσι, πράγματι, οι κάτοικοι προσέφεραν γενναιόδωρα ό,τι μπορούσαν με την εντύπωση, επαναλαμβάνω, ότι εκτελούνταν το πρώτο σχέδιο,αγνοώντας τελείως τι θα παρουσιαζόταν στο τέλος.
Από μεριάς μου, δε σταμάτησα να καταβάλλω όλες τις προσπάθειες και ενέργειες, για να αυξήσω ακόμη περισσότερο τις προσφορές, μιας και στο τέλος θα τους παρουσίαζα το μεγάλο έργο. Έκανα όποια θυσία όφειλα, για να φθάσω στο τέρμα.
Με ποικίλους τρόπους, με εράνους μέσα στην εκκλησία και στην Αθήνα με μικρό εμπόριο, δηλαδή, με πώληση τσιγάρων, σπίρτων κ.τ.λ., βοηθούσα τις προσφορές και έτσι αυξανόταν εν μέρει το απαιτούμενο ποσό.
Σε κάθε ευκαιρία -και κυρίως, τις Κυριακές- μιλούσα σχετικά με αυτό το έργο, σε σημείο παρεξήγησης, διότι κατά τους υπολογισμούς των κατοίκων το ποσό των 300.000 δρχ. είχε συγκεντρωθεί. Εγώ, αφού διαρκώς ζητούσα χρήματα, άρχισαν να διερωτώνται και με κοίταζαν με δυσφορία και έλεγαν: «Μα επιτέλους έως πότε οι προσφορές μας και τι γίνονται επιτέλους αυτά τα χρήματά μας;». Σε αυτή τη δύσκολη θέση μου, τους καθησύχαζα: «Περιμένετε έως το τέλος και θα σας εξηγήσω» Έτσι, το έργο συνέχιζε φτάνοντας στις αρχές του Μαΐου του 1943, με την ίδια πάντοτε εντύπωση από τη μεριά των κατοίκων και τις δικές μου ενέργειες.
Παρ’ όλες, όμως, τις προσπάθειές μου και παρά την καλή διάθεση των κατοίκων, παρ’ όλες τις προσφορές, βρισκόμουν ακόμη πολύ μακριά από το απαιτούμενο ποσό και μπορώ να πω ότι προς στιγμήν βρέθηκα σε μεγάλη δυσκολία, σε σημείο απογοήτευσης, διότι οι προσφορές προς στιγμήν σταμάτησαν για τους λόγους, οι οποίοι προαναφέρθηκαν, η δυναμικότητά μου εξαντλήθηκε για τη συγκέντρωση ποσών και σε μία στιγμή απογοήτευσης ως δια μαγείας είπα στο εαυτό μου: «Το έργο πάση θυσία πρέπει να γίνει και θα γίνει!»...
Μου ήρθε η ιδέα για ασβεστοκάμινο για δύο λόγους:
1. διότι θα χρειαζόταν για την τοποθέτηση του έργου και
2. διότι, αν πραγματοποιούνταν, θα έφερε τις απαιτούμενες εισπράξεις.
Έτσι, αμέσως επί το έργον. Μετά από συνεννόηση με τους παραπάνω συνεργάτες μου δόθηκε η ιδέα στους κατοίκους. Βεβαίως, παρουσιάστηκε αντίδραση, η οποία ήταν λογική προς στιγμήν, γιατί λόγω του πολέμου υπήρχαν μεγάλες ελλείψεις. Το θέμα της τροφής, η έλλειψη εργαλείων και σχοινιών. Τα παπούτσια, ο ρουχισμός, όλα αυτά παρά την καλή διάθεση παρουσίαζαν μεγάλες δυσκολίες σε σημείο πολύ δύσκολο, για την ανάληψη ενός τόσο υπερβολικά κοπιώδους έργου. Όμως, χάρη στο ζήλο του μοναδικού συνεργάτη μου Λορέντσου Αρμάου, ο οποίος πολλά θυσίασε και πολλά προσέφερε, βοήθησε πολύ, για να πραγματοποιηθεί και αυτό το έργο.
" Έρχομαι τώρα σε μερικές κωμικές περιστάσεις, και αυτό για ψυχαγωγία των αναγνωστών του παρόντος εντύπου. Όπως έχω αναφέρει, βρισκόμασταν ακόμη στην ένταση του πολέμου, όταν εργαζόμασταν στην ασβεστοκάμινο.
Τα φώτα τότε απαγορεύονταν αυστηρά. Η ασβεστοκάμινος, όμως, η οποία βρισκόταν κοντά στη θάλασσα, έδινε εύκολο στόχο και στη θάλασσα και στον αέρα. Κατά τα μεσάνυχτα, εντελώς συμπτωματικά, πέρασε ένα αεροπλάνο ακριβώς από πάνω από την ασβεστοκάμινο σε μεγάλο, όμως, ύψος. Ο κόσμος για μια στιγμή αναστατώθηκε και για αποφυγή αεροπορικού επεισοδίου απομακρύνθηκε από την ασβεστοκάμινο, ενώ το αεροπλάνο συνέχιζε την πορεία του χωρίς να δώσει την παραμικρή προσοχή.
Ένα δεύτερο επεισόδιο συνέβη στο χώρο της ασβεστοκαμίνου την ημέρα που κατασκευαζόταν. Τέσσερα γερμανικά αεροπλάνα, ερχόμενα από την Άνδρο, πλησίασαν το σημείο και κατέβηκαν σε τόσο χαμηλό ύψος -πενήντα σχεδόν μέτρα από το έδαφος- που διακρίνονταν καθαρά οι αεροπόροι. Εκείνη τη στιγμή κυριευτήκαμε από πραγματικό φόβο, αλλά, ευτυχώς, πήραν πάλι ύψος και ακολούθησαν την πορεία τους."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου