Για τους ανθρώπους μας που έφυγαν νωρίς…

Είναι φορές που αναρωτιέσαι γιατί να φεύγουν άτομα που αγαπάς, γιατί τα παίρνει ο Θεός κοντά του ενώ εσύ τα ήθελες δίπλα σου.

 Είναι φορές που βρίσκεις το θάνατο άδικο, που τον κατηγορείς και τον βρίζεις γιατί σου κλέβει έτσι απλά τους ανθρώπους που λατρεύεις.

Είναι μέρες που κλαις όταν θυμάσαι τον ήχο του γέλιου του ανθρώπου που έχασες, το χαμόγελο του, το άρωμα του, τα λόγια του, όσα περάσατε μαζί…

Δεν αντέχεις τις αναμνήσεις. Επειδή ξέρεις πως δεν θα τις ξαναζήσεις. Δεν θα έχει άλλο πρωί να του λες καλημέρα, δεν θα έχει άλλο μεσημέρι να φάτε μαζί, ούτε άλλο απόγευμα να κουβεντιάσετε πίνοντας τον καφέ σας και να λέτε όσα σας βασανίζουν, σαν παράπονο.

Δεν θα έχει άλλο βράδυ να τον πάρεις τηλέφωνο και να του πεις καληνύχτα, ή να πας και να τον αγκαλιάσεις  τόσο σφικτά, που να σου λέει γελώντας πως θα τον πνίξεις.

Και η ζωή συνεχίζεται σου λένε, και εσύ πρέπει να προχωρήσεις. 

Μα πώς αλήθεια, μπορείς να προχωρήσεις χωρίς εκείνον τον άνθρωπο στη ζωή σου; Και δεν είναι μόνο από τη ζωή σου που λείπει, λείπει από τη ζωή όλη γενικά.  Κι αυτό εσύ το ‘χεις παράπονο και από μέσα σου σε τρώει. Είχε ακόμα χρόνια να ζήσει, λες και έτσι ξαφνικά όλα τούτα τα χρόνια μηδενίστηκαν. Και αυτός φεύγει για κάπου αλλού και εσύ αναρωτιέσαι πού πάει, αν θα είναι καλά, αν θα τον δεις κάποτε ξανά.

Είναι δύσκολο να ζήσεις χωρίς αυτόν τον άνθρωπο.

Είναι τόσο δύσκολο να είσαι και πάλι χαρούμενος, να βγεις έξω, να κάνεις ότι έκανες και πριν.

Αλλά μάτια μου μέσα σε αυτή την δυσκολία, σκέψου απλά αυτόν τον άνθρωπο. Νομίζεις πως θα ‘θελε να είσαι  δυστυχισμένος; Νομίζεις πως θα ‘θελε να βλέπει τα δάκρυα σου κάθε μέρα; Σκέψου πως θα νιώθει αυτός ο άνθρωπος όταν ξέρει πως βασανίζεσαι εξαιτίας του, πως πονάς για εκείνον.

Τους αγαπάς όλους αυτούς που έφυγαν νωρίς έτσι; Και όταν λέω νωρίς δεν εννοώ μόνο εκείνους που έφυγαν νέοι, αλλά όλους. Επειδή όποια ηλικία και να ‘χαν, πάλι έφυγαν νωρίς.

Nα σου πω ένα μυστικό τότε αν τους αγαπάς;

Οι άνθρωποι που έφυγαν νωρίς, δεν έφυγαν ποτέ στην πραγματικότητα.

Από την ημέρα που “πέθαναν” όπως λες, αυτοί είναι δίπλα σου. Δεν έφυγαν στιγμή από κοντά σου. Μπορεί να έφυγαν από τη ζωή, αλλά από τους ανθρώπους τους δεν έφυγαν ποτέ. Και ούτε θα φύγουν.

Γιατί όσο τους θυμόμαστε, αυτοί είναι ζωντανοί. Μπορεί να μην φαίνονται, αλλά σημασία έχει ότι είναι ακόμα εκεί. Κάθε φορά που εσύ φοβάσαι, κάθε φορά που έχεις  δυσκολία, που ζητάς βοήθεια αυτοί είναι δίπλα σου, άλλοτε μπροστά και άλλοτε πίσω σου, μα πάντα είναι μέσα σου. Δεν σε αφήνουν μόνο και ούτε θα το κάνουν ποτέ.

Και ξέρεις πότε θα χαμογελάσουν ξανά; Ναι, πότε θα κάνουν εκείνο το όμορφο χαμόγελο που θυμάσαι;

Όταν κι εσύ χαμογελάσεις. Όταν βγάλεις επιτέλους εκείνα τα μαύρα ρούχα που φόρεσες για αυτούς. Όταν σταματήσεις να κλαις για το χαμό τους. Όταν παλέψεις και προσπαθήσεις στη ζωή σου. Όταν γίνεις πιο δυνατός και δεν το βάζεις κάτω στο πρώτο εμπόδιο που συναντάς, όταν μάθεις να αγαπάς αυτά που έχουν την πραγματική αξία στη ζωή. Όταν μάθεις να συγχωρείς και να καταλαβαίνεις.

Οι άνθρωποι εκείνοι λοιπόν, θα είναι ευτυχισμένοι όταν είσαι κι εσύ.

Γι’ αυτό προσπάθησε, μην τα παρατάς, αγωνίσου, ζήσε… Ναι, να ζούμε για αυτούς που έφυγαν νωρίς. Μόνο γι’ αυτούς. Και τότε θα το καταλάβεις, δεν ξέρω πως, αλλά θα το καταλάβεις, ότι εκείνοι οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι. Και εσένα σε  έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Κάνε τους περήφανους λοιπόν και όταν νιώσεις πως σου λείπουν, κλείσε τα μάτια και ψάξε τους μέσα σου. Σίγουρα θα τους βρεις αφού από εκεί δεν έφυγαν ποτέ.