Έλα κρυφά, για τελευταία φορά...!

Έλα.
Μη ρωτάς πολλά, δε χρειάζεται.
Έλα.
Μόνο για ένα βράδυ.
Έλα.
Μη σε νοιάζουν οι άλλοι, κανείς δεν θα το μάθει.
Έλα.
Και όταν ξημερώσει, φύγε ξανά.
Έλα.
Κι ας είναι η τελευταία φορά που θα έρθεις.

Έλα κρυφά.
Όπως κάθε φορά άλλωστε. Μαζί θα πορευτούμε στα μυστικά μας μονοπάτια. Χέρι χέρι θα διασχίζουμε τους δρόμους. Αγκαλιασμένοι κάτω απ’ το φως του φεγγαριού και των αστεριών θα συζητήσουμε για ακόμα μια φορά πόσο απελπισμένα θες διέξοδο απ’ τη ζωή σου. Και για ακόμα μια φορά, θα καταλήξουμε στο ότι είναι αργά για αλλαγές.

Έλα όμως.
Συνήθισα πλέον. Η αγκαλιά σου βλέπεις, μου έγινε συνήθεια.
Η ζεστασιά των χεριών σου όταν με τυλίγουν, μου είναι απαραίτητη.
Τα χείλη σου, αναγκαία ώστε να ανασαίνω σωστά.
Τα μάτια σου…
Αχ, αυτά τα μάτια σου…
Τι να πω για αυτά;
Ολόκληρους τόμους μπορούσα να γράψω.
Όχι για το σχήμα τους. Ούτε για το χρώμα.
Για αυτό το βλέμμα όμως, θα μπορούσα να μιλούσα ώρες ατελείωτες.
Πόσο σου πάει το ερωτευμένο βλέμμα που έχεις, κάθε φορά που με κοιτάς.
Πόση μελαγχολία εκπέμπουν, στην ιδέα ότι είμαι μόνο για λίγο εδώ…

«Έλα» είπα, και ήρθες.
Αυτό από μόνο του, σημαίνει πολλά.
Και τώρα, οι δυο μας.
Κάθισε εδώ κάτω, μαζί μου, κι ας αφήσουμε την όμορφη αυτή βραδιά να κυλήσει.
Ας αφήσουμε το φως του ολόγιομου φεγγαριού να μας λούσει με την μελαγχολία του.
Ας αφήσουμε την φωτιά που καίει, να ζεστάνει τις καρδιές μας.
Ας αφήσουμε τον ήχο των κυμάτων να μας ταξιδέψει.
Να μας πάει σε ένα μέρος μακριά από εδώ. Μακριά απ’ όσα μας κρατάνε χώρια τόσο καιρό. Μακριά απ’ όσα μας χωρίζουν και οριστικά εν τέλει.

Έλα μάτια μου, δε πειράζει.
Οι μεγάλοι έρωτες ποτέ δεν προορίστηκαν για βολεμένες σχεσούλες έξαλλου.
Για αυτό είναι μεγάλοι.
Γιατί τους κρατάει η επιθυμία, η ένταση, το πάθος, η φλόγα.
Δεν τους κρατάει η συνήθεια, ούτε το βόλεμα.
Δεν τους κρατάει η γνώμη των τρίτων, ούτε η έκθεση τους.
Τους κρατάει το συναίσθημα, όχι η λογική.

Έλα ψυχή μου, μην χαμηλώνεις τα βλέφαρα.
Θα ερχόταν το τέλος, το ξέραμε. Πριν έρθει όμως, οφείλουμε στους εαυτούς μας έναν σωστό αποχαιρετισμό. Εξίσου δυνατό με τον έρωτά μας. Οι τυπικότητες είναι για αυτούς που ανέκαθεν ζούσαν μέτρια πράγματα.

Έλα, κοίτα με στα μάτια.
Δεν θέλω να βλέπω τη θλίψη να σε σκοτεινιάζει. Θέλω να σε βλέπω να λάμπεις ολόκληρος, όπως κάθε φορά που χαμογελάς. Όχι, όχι, αυτό το ψεύτικο χαμόγελο. Θέλω ένα χαμόγελο αληθινό. Από εκείνα που ζωγραφίζονται στο πρόσωπο σου κάθε φορά που άγγιζαν τα χείλη σου, τα δικά μου.

Έλα, μίλησέ μου.
Πες μου μια δικαιολογία που θα ορίσει το τέλος.
Δωσ’ μου έναν λόγο αρκετά καλό, ώστε να μείνει ανεκπλήρωτο όλο αυτό, που έχουμε με τόση λαχτάρα χτίσει.
Αλλά αυτή τη φορά δεν θέλω ψέματα.
Και οι δυο μας ξέρουμε ότι η δικαιολογία της τελευταίας φόρας ήταν τόσο προσποιητή που ούτε ο ίδιος δεν την πίστεψες.
Δεν μπορείς να είσαι ερωτευμένος με δυο γυναίκες. Κανείς δεν μπορεί.
Κι όσο κι αν προσπάθησα να σε πιστέψω –ίσα-ίσα για να σε αφήσω πίσω μου– ήξερα πολύ καλά ότι ήταν ίσως το χειρότερό σου ψέμα.
Ο έρωτας σου, είναι εδώ, και εκεί είναι η σιγουριά σου.
Κατανοητό.
Πες μου έναν ειλικρινή λόγο, αυτή τη φορά όμως.

Έλα φως μου, μην κλαις.
Συγγνώμη αν σε πίεσα, δεν το ήθελα.
Ξέρω, ότι τα πρέπει σου, ξεπερνούν τα θέλω σου.
Κι όσο κι αν είναι λάθος μας, το καταλαβαίνω.
Έξαλλου, για να είμαι ειλικρινής, και εγώ την ιδία επιλογή έκανα.
Για διαφορετικό λόγο ο καθένας μας.
Εσύ γιατί οι σοβαροφανείς θεωρίες σου δεν σου επέτρεπαν να συνεχίσεις, και εγώ γιατί η αξιοπρέπεια μου ήταν υπεράνω των συναισθημάτων μου.

Έλα, ας μην το κουράσουμε άλλο.
Αρκετά πονάει ήδη, το ξέρουμε καλά…
Ένα παράπονο έχω, όμως.
Βλέπεις, είχαμε κάτι δυνατό, που μας έκαψε ολοκληρωτικά.
Και το τέλος που δόθηκε ήταν ψυχρό, ψεύτικο, και τυπικό.
Κι αυτό είναι ένα παράπονο, που δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ.
Γιατί αυτό το τέλος, δεν μας άξιζε.
Γιατί το τέλος που αξίζαμε, δεν το είχαμε ποτέ.
Γιατί σωστό τέλος, δεν έχει ειπωθεί…
…ακόμη….

πηγή: http://metaximas.org

Γιατί σβήνουμε κεριά στα γενέθλια;

Ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα σε όλο τον κόσμο είναι το σβήσιμο των κεριών της τούρτας την ημέρα των γενεθλίων. Στις περισσότερες χώρες ακολουθείται η ίδια διαδικασία. Πάνω στην τούρτα τοποθετούνται τόσα κεριά όσα τα χρόνια ζωής του εορτάζοντος.

Φίλοι και συγγενείς λένε με μια φωνή το τραγούδι των γενεθλίων και στο τέλος ο εορτάζων σβήνει τα κεριά, κάνοντας μια ευχή. Ποια είναι όμως, η προέλευση αυτού του εθίμου; Σύμφωνα με μια θεωρία, το έθιμο αυτό έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες λέγεται ότι έφτιαχναν πίτες με μέλι, τις οποίες στόλιζαν με κεριά, προς τιμήν της θεάς Αρτέμιδος. Τα κεριά συμβόλιζαν τα αστέρια και το φεγγάρι.

Οι αρχαίοι έσβηναν τα κεριά γιατί πίστευαν ότι ο καπνός μεταφέρει τις ευχές τους στους θεούς. Την ίδια τελετή έκαναν και στα γενέθλια των παιδιών τους γιατί θεωρούσαν ότι η θεά Άρτεμις ήταν προστάτιδα των παιδιών και έτσι θα τα προστάτευε από αρρώστιες και κάθε κακό. . «Ω κορυφαία Θεά των γεννήσεων, Ακραία Άρτεμη δέξου αυτόν τον σεμνό ύμνο και χάρισε την ευλογία σου σε αυτόν που γιορτάζει την ημέρα της γεννήσεως του στο υλαίο πεδίο της ύπαρξης….

Σεμνή Θεά δώρισε την σπουδαιότητα και τον σεβασμό σε τούτη την ύπαρξη.» έλεγε η αρχαία ελληνική ευχή για τα γενέθλια. 

Εσύ που δίνεις το τέλειο δώρο Ανυσιδώρα χάρισε δώρα υγίειας, ευδαιμονίας, πνευματικής και υλικής ανάπτυξης, χαράς, ευθυμίας, και κάθε άλλου ψυχικού ή υλικού δώρου που εσύ κρίνεις για την αρετοδρομία της υπάρξεως.

Στάσου Βοηθός της υπάρξεως τούτης και Ευπλόκαμος, στρώνοντας άριστους δρόμους αρετής που οδηγούν σε έπαθλα αιώνια ώστε η ψυχή να ομοιάζει την Ευστέφανη χάρη Σου.

Καθαρά Θεά, κράτα αμόλυντη την ψυχή από κάθε κακό. Μεγαλώνυμη και Ολβιόμοιρη Θεά χάρισε την μέγιστη ευτυχία της μοίρας ως Περασία βοήθησε την σκέψη να οδεύει ασφαλής από τις αναζητήσεις της. Σαόφρων χάρισε υγιή σκέψη. Σεμνή Θεά δώρισε την σπουδαιότητα και τον σεβασμό σε τούτη την ύπαρξη.»

Ο Φτωχούλης του Θεού...!

Ο ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ

Φραγκίσκος της Ασίζης, Πολιούχος της Ιταλίας

Ο Φραγκίσκος της Ασίζης είναι η πιο διάσημη προσωπικότητα σε όλη τη χριστιανική αγιογραφία του Μεσαίωνα και όχι μόνο: γνωστός, θαυμάζεται και αγαπίεται σ' ολόκληρο τον κόσμο, ακόμη και σε περιοχές πολύ μακριά από την Καθολική Εκκλησία, από τον ίδιο τον χριστιανοδυτικό πολιτισμό, για παράδειγμα στην Άπω Ανατολή.

Έχει εμπνεύσει συγγραφείς από όλες τις τάσεις, καλλιτέχνες από όλες τις σχολές, ιστορικούς οποιουδήποτε χώρου, πολιτικούς, ακόμη και επαναστάτες, οι οποίοι τον είδαν ως απόστολο της μη βίαιης διαμαρτυρίας και προάγγελο της αντίδρασης ενάντια στον υλισμό και τον καταναλωτισμό.

Ο Φραγκίσκος, "ο φτωχός της Ασίζης", στην πραγματικότητα, ήταν ο γιος του πλούσιου, γεννήθηκε στην Ασίζη στις αρχές του 1182 από τον Pietro Bernadone των Moriconi και την ευγενή Giovanna Bourlemont την αποκαλούμενη "Pica", σε μια οικογένεια από την αναδυόμενη μεσαία τάξη της πόλης της Ασίζης, που, χάρη στο εμπόριο, είχε ανέβει σε πλούτο και ευημερία.

Προς τιμή της γέννησης του Ιησού, η πολύ θρησκευόμενη Madonna Pica, ήθελε να γεννήσει το μωρό σε ένα αυτοσχέδιο πάγκο στο ισόγειο του πατρικού της σπιτιού και, στην περίπτωση απουσίας του συζύγου της Πέτρου, απασχολημένου σ' ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Provence της Γαλλίας, τον βάπτισε με το όνομα Ιωάννη, προς τιμήν του Ιωάννη του Βαπτιστή. Αλλά επιστρέφοντας ο πατέρας, ήθελαν να προσθέσουν σε αυτό το όνομα του Φραγκίσκου, το οποίο θα υπερίσχυε του πρώτου.

Μετά το σχολείο των 'κανονικών' του καθεδρικού ναού, το οποίον έλαβε χώρα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (όπου, ξεκίνησε από το 1257, χτίστηκε η σημερινή βασιλική της Αγίας Κιάρας), 14 ετών ο Φραγκίσκος αφιερώθηκε πλήρως στην ανάπτυξη των εμπορικών δραστηριοτήτων.

Ακολούθησε μια ανέμελη και κοσμική ζωή ως νεαρός άνδρας. Συμμετείχε στον πόλεμο μεταξύ Ασίζης και Περούτζια, και κρατήθηκε αιχμάλωτος για περισσότερο από ένα χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίαυ υπέφερε από μια σοβαρή ασθένεια που θα μπορούσε να τον οδηγήσει να αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής: επιστρέφοντας στην Ασίζη το 1205, ο Φραγκίσκος στην πραγματικότητα αφιερώθηκε σε έργα φιλανθρωπίας μεταξύ των λεπρών και άρχισε να ασχολείται με την αποκατάσταση των ερειπωμένων λατρευτικών κτιρίων, μετά από ένα όραμα που είχε από τον Άγιο Δαμιανό της Ασίζης, ο οποίος του έδωσε εντολή να αποκαταστήσει την εκκλησία που ήταν αφιερωμένη σ' αυτόν.

Ο πατέρας του Φραγκίσκου, εξοργισμένος από τις αλλαγές στην προσωπικότητα του παιδιού του και για τη σημαντικές προσφορές του, τον αποκλήρωσε. Ο Φραγκίσκος τότε απογυμνώνεται από τα πλούσια ενδύματά του μπροστά στον επίσκοπο της Ασίζης, τον οποίο επέλεξε ο Φραγκίσκος σαν κριτή των διαφορών με τον πατέρα του. Πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια στη φροντίδα των φτωχών και των λεπρών στα δάση του βουνού Subasio.

Στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίας των Αγγέλων, το 1208, μια μέρα, κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας, έλαβε μια πρόσκληση για να πάει έξω στον κόσμο και, σύμφωνα με το κείμενο του Ευαγγελίου του Ματθαίου (10,5 έως 14), στερείται τα πάντα για να κάνει παντού το καλά. Επιστρέφοντας στην Ασίζη το ίδιο έτος, ο Φραγκίσκος άρχισε το κήρυγμά του, συγκεντρώνοντας γύρω του δώδεκα οπαδούς, οι οποίοι έγιναν οι πρώτοι αδελφοί του τάγματός του (αργότερα ονομάστηκε το πρώτο τάγμα), και εξέλεξαν το Φραγκίσκο ως Ηγούμενό τους, και επιλέγοντας ως πρώτη έδρα τους το μικρό εκκλησάκι της Portiuncula.

Το 1210 το τάγμα αναγνωρίστηκε από τον Πάπα Ιννοκέντιο τον 3ο (Lothario dei Conti di Segni, 1198-1216). Το 1212 η Κλάρα της Ασίζης φόρεσε επίσης το μοναστικό ένδυμα, ιδρύοντας το δεύτερο Φραγκισκανικό τάγμα, γνωστό ως Κλαρίσσες.

Γύρω στο 1212, μετά το κήρυγμα σε διάφορες ιταλικές περιοχές, ο Φραγκίσκος αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους, αλλά ένα ναυάγιο τον ανάγκασε να επιστρέψει, καθώς και άλλα προβλήματα τον εμπόδισαν την εξάπλωση του ιεραποστολικού του έργου στην Ισπανία, όπου σκόπευε να προσηλυτίσει τους Μαυριτανούς.

Το 1219 πήγε στην Αίγυπτο, όπου κήρυξε μπροστά στον Σουλτάνο, αλλά δεν μπορούσε να τον μετατρέψει, στη συνέχεια πήγε στους Αγίους Τόπους, όπου έμεινε μέχρι το 1220. Στην επιστροφή του, βρήκε διαφωνίες μεταξύ των αδελφών του και παραιτήθηκε από τη θέση του Ηγουμένου, και αφιερώθηκε σε αυτό που θα ήταν το τρίτο τάγμα των Φραγκισκανών, τους τριτογενείς.

Αποσύρθηκε στο βουνό της La Verna το Σεπτέμβριο του 1224 όπου μετά από 40 ημέρες νηστείας και ταλαιπωρίας που αντιμετώπιζε με χαρά, έλαβε τα στίγματα, τα σημάδια της σταύρωσης, για την περίπτωση των οποίων, ωστόσο, πολλές πηγές δεν συμφωνούν.

Ο Φραγκίσκος επέστρεψε στην Ασίζη, όπου παρέμεινε για χρόνια ταλαιπωρημένος σωματικά και σχεδόν με ολική τύφλωση, η οποία, ωστόσο, δεν αποδυνάμωσε την αγάπη του για τον Θεό και για τη δημιουργία που εκφράζεται στο τραγούδι του αδελφού ήλιου, πιθανότατα το σύνθεσε στην Ασίζη το 1225. Σ' αυτό ο ήλιος και η φύση δοξάζονται ως αδελφοί και αδελφές, και περιέχεται το επεισόδιο, όπου ο άγιος κήρυξε στα πουλιά.

Τον Σεπτέμβριο 1226 ο Φραγκίσκος βρίσκεται στην Ασίζη, στο παλάτι του επισκόπου, όπου είχε μεταφερθεί για να έχει καλύτερη φροντίδα. Ωστόσο, ζήτησε και έλαβε την άδεια να πεθάνει στον αγαπημένο του "άγιο τόπο": την Portiuncula. Εδώ "θα βρει τον σωματικό μας θάνατο" που καταγράφεται, με γαλήνια χαρά, σε ηλικία 44 ετών, το βράδυ της 3ης Οκτωβρίου 1226.

Το σώμα του κατόπιν, περνώντας μέσα από την Ασίζη μεταφέρθηκε στον αγ. Δαμιανό, για να το δει για μια τελευταία φορά η Κλάρα και οι αδελφές της, και θάφτηκε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Από εδώ, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στη βασιλική το 1230 (τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του, δύο χρόνια μετά την αγιοκατάταξη του).

Στη διαθήκη του, γραμμένη λίγο πριν το θάνατό του, ο Φραγκίσκος έγραψε: "Κανείς δεν μου δίδαξε τι έπρεπε να κάνω. Αλλά ο ίδιος ο Ύψιστος μου αποκάλυψε ότι θα πρέπει να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. "Και ο Φραγκίσκος, έχοντας θέσει σε άπλετο φως, όπως η ζωή του, τις οικουμενικές αρχές του Ευαγγελίου, με την απλότητα και την καταπληκτική ευγένεια, χωρίς να επιβάλλει τίποτα σε κανέναν, είχε μια εξαιρετική επίδραση, η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα, όχι μόνο στο χριστιανικό κόσμο, αλλά και από έξω από αυτόν.

Στις 16 Ιουλίου, το 1228, λιγότερο από δύο χρόνια μετά το θάνατό του, ο Φραγκίσκος αγιοκατατάχθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο τον 9ο (Ugolino dei Conti di Segni, 1227-1241).

Στις 4 Οκτωβρίου, η λειτουργική μνήμη του γιορτάζεται σε όλη την Καθολική Εκκλησία. Εορτή στην Ιταλία. Επισημότητα στην οικογένεια των Φραγκισκανών.

Το Τάγμα των Φραγκισκανών περιλαμβάνει επίσης το γυναικείο κλάδο, τις Κλαρίσσες και το τρίτο λαϊκό τάγμα ή τρίτοι Φραγκισκανοί, που ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Άγιου Φραγκίσκο το 1221, για να συγκεντρώσει τους πολλούς οπαδούς, που είχαν ήδη παντρευτεί, από κάθε κοινωνική τάξη. Το Τάγμα, με τα μέλη διαφόρων κλάδων, ο Λέοντας 13ος (Vincenzo Gioacchino Pecci, 1878-1903), το 1897, τους υποχρέωσε να λάβουν την κοινή ονομασία των αδελφών Minorι, είναι ένα από τα πιο σημαντικά Τάγματα της Εκκλησίας. Εκτός από τις θρησκευτικές και ασκητικές πρακτικές, που ήταν και είναι αφιερωμένοι στο κήρυγμα, σε ένα είδος κοινωνικής αποστολής σε χώρους φροντίδας, και κυρίως στο ιεραποστολικό έργο.

Σημασία του ονόματος Φραγκίσκος: «ελεύθερος άνθρωπος» (αρχαίο γερμανικά).

Μετάφραση από τα Ιταλικά : sal_mar

πηγή : evaggeliokathemera

Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή τα έφερε η απώλεια…

Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή αυτή, μπορώ να πω με σιγουριά πως τα έφερε η απώλεια. Αυτή που σου χτύπησε την πόρτα ένα πρωί και σου άλλαξε τη ζωή που έζησες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σου άφησε αγαπημένα σου πρόσωπα πίσω στη μέρα που πέρασε κι έντυσε την ψυχή και το κορμί σου με εκείνο το μαύρο χρώμα που τόσο μίσησες στη συνέχεια.

Κι αλήθεια αναρωτήθηκα πολλές φορές στην πορεία, αν το αναπάντεχο και το ξαφνικό πονά περισσότερο από το αναμενόμενο. Αν ο θάνατος που έρχεται με μια ανίατη ασθένεια κι ο χρόνος μετρά αντίστροφα πονά λιγότερο. Γιατί λες έχω ακόμα ένα περιθώριο χρόνου. Η απάντηση θα είναι πάντα αρνητική. Αναμενόμενο ή αναπάντεχο, το μαχαίρι θα πονά πάντα το ίδιο μέσα μας. Η απουσία που ο χρόνος θα φέρει θα ματώνει το ίδιο την καρδιά μας.

Με κάθε άνθρωπο που αφήνει μια άδεια καρέκλα γύρω μας, αποχαιρετάμε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ένα κομμάτι που δεν θα λάμψει ποτέ ξανά χωρίς αυτούς. Και κάθε που θα βλέπουμε εκείνα τα μέρη που πηγαίναμε μαζί και θα βρέχει αναμνήσεις, η καρδιά μας θα πονά ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος θα είναι πότε σύμμαχος και πότε εχθρός. Θα μας ταξιδεύει σε ένα ένδοξο παρελθόν και ένα αβέβαιο μέλλον.

Κι άνθρωποι γύρω μας αμήχανα θα ανοίγουν την καρδιά τους και θα μοιράζονται δικές τους απώλειες νομίζοντας πως αυτό θα απαλαίνει τον πόνο. Σαν να σου λένε “Ξέρω• κράτα γερά”. Γνωστοί θα γίνουν φίλοι και φίλοι θα γίνουν ξένοι σε αυτό το δύσκολο δρόμο. Θα φανούν αυτοί που πραγματικά αξίζουν να έχεις δίπλα σου. Γιατί μεγαλύτερη δοκιμασία από αυτή δεν υπάρχει. Αυτή που δυστυχώς δεν σε αφήνει ποτέ ξανά τον ίδιο και σε αναγκάζει να αρχίσεις και πάλι απ’την αρχή.

Πολλές φορές έχουμε τη ψευδαίσθηση πως ετούτη η ζωή είναι αιώνια. Πως όταν ήμαστε ευτυχισμένοι, γινόμαστε άτρωτοι, αιώνιοι. Μα αλήθεια μια χούφτα στιγμές είναι αυτή η ζωή. Είναι μια μέρα λιακάδας με εκείνους που τόσο αγαπήσαμε στη μνήμη του μυαλού μας. Είναι αλήθεια όλες εκείνες οι μικρές στιγμές που πέρασαν και θεωρούσαμε δεδομένες.

Κι αυτό γιατί η άγνοια, μας κάνει να νομίζουμε πως τα αναπάντεχα συμβαίνουν πάντα στους άλλους, μα ποτέ στη δικιά μας πόρτα. Ποτέ στους ανθρώπους που αγαπάμε. Πάντα στους άλλους, ποτέ σε εμάς. Μα αλήθεια όλοι μας ήμαστε οι ίδιες σταγόνες σε ένα απέραντο ωκεανό. Σαν ξανασμίξουμε δεν έχουμε καμία διαφορά. Ούτε διακρίσεις υπάρχουν σε φτώχεια και πλούτη. Γιατί τον θάνατο κανένα άψυχο υλικό δεν τον εξαγόρασε και κανένα χαρτονόμισμα. Όσο μεγαλεπήβολα κι αν είναι τα κάστρα, θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να τα διαπερνά. Άλλοτε αθόρυβα κι άλλοτε άτσαλα.

Γι’ αυτό σας λέω. Μια χούφτα στιγμές η ζωή μας. Το τώρα θα είναι πάντα το μέλλον που περιμένουμε. Καμία αναβολή δεν σηκώνει. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Γιατί δυστυχώς σε μια μονάχα μέρα μπορεί να χάσουμε όλη τη ζωή που γνωρίζαμε. Αυτήν που νομίζαμε πως θα κρατήσει για πάντα.

Γιατί Στη Γιορτή Της Ύψωσης Του Τιμίου Σταυρού Μοιράζουν Βασιλικό Στις Εκκλησίες;

Όλοι γνωρίζουμε πως τον Χριστό μας τον σταύρωσαν. Τον κάρφωσαν δηλαδή πάνω σ’ ένα ξύλινο σταυρό, κι εκεί ξεψύχησε.

Τον ξύλινο σταυρό οι Χριστιανοί τον έθαψαν βαθιά στο χώμα για να μην τον βρουν οι ειδωλολάτρες και τον μολύνουν. Έτσι ο Τίμιος Σταυρός έμεινε χρόνια πολλά θαμμένος μέσα στη γη.

Όταν έπειτα από καιρό επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Αγία Ελένη αποφάσισε να βρει και να ξεθάψει τον Τίμιο Σταυρό και να τον στήσει μέσα στην εκκλησία στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνούν οι Χριστιανοί. Πήγε λοιπόν η ίδια στα Ιεροσόλυμα και ζήτησε να μάθει σε ποιο μέρος ήταν θαμμένος ο Σταυρός.

Όμως κανένας Χριστιανός δεν ήξερε να της πει. Εκείνοι που πριν από πολλά χρόνια τον είχαν θάψει βαθιά στο χώμα, είχαν πια πεθάνει. Έβαλε λοιπόν η Αγία Ελένη χιλιάδες εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν όλα τα χωράφια εκεί γύρω. Είχε ακλόνητη πίστη πως κάπου θα τον έβρισκε. Πολλούς μήνες δούλευαν οι εργάτες χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια μέρα, καθώς η Αγία Ελένη βάδιζε μέσα σ’ ένα χωράφι, πάτησε ένα χορτάρι και αμέσως μια γλυκιά μυρωδιά γέμισε τον αέρα.

«Τι ωραία μυρωδιά είναι αυτή», είπε από μέσα της η Αγία Ελένη.

«Από που να χύνεται αυτή η γλυκιά μοσχοβολιά;».

Καθώς κοίταξε γύρω της έσκυψε κι έκοψε ένα κλαδάκι απ’ το φυτό που πάτησε, το μύρισε και τότε κατάλαβε πως το χορτάρι εκείνο ήταν που σκορπούσε την γλυκιά ευωδιά.

Μεμιάς ο νους της φωτίστηκε, φώναξε έναν εργάτη και του είπε να σκάψει σ’ εκείνο το μέρος.

Σε λίγο, τι θαύμα! Ο εργάτης βρήκε εκεί τον Τίμιο Σταυρό όπου επάνω ξεψύχησε ο Χριστός μας.

Από εκείνη τη στιγμή, το μυρωδάτο αυτό φυτό λέγεται βασιλικός, γιατί φύτρωσε στο σημείο που ήταν θαμμένος ο Σταυρός, όπου είχε σταυρωθεί ο βασιλιάς του κόσμου.

Γι’ αυτό μοιράζουν βασιλικό στις εκκλησίες στη γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου.

Απαγορευμένα βιβλία: 7 μυθιστορήματα που προκάλεσαν τους συντηρητικούς...!

1. Lolita – Vladimir Nabokov 

Μυθιστόρημα για ένα διεστραμμένο δεσμό.

Υπόθεση: Ο πρωταγωνιστής, μεσήλικας καθηγητής λογοτεχνίας, είναι εθισμένος με μία 12χρονη, με την οποία εμπλέκεται σεξουαλικά πριν γίνει πατριός της. Της δίνει το ψευδώνυμο Λολίτα. Απαγόρευση: Το 1955, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά η «Λολίτα», η αίσθηση που προκάλεσε ήταν τόσο μεγάλη, που καθιέρωσε τον Ναμπόκοφ ως έναν από τους πιο πρωτότυπους συγγραφείς του 20ου αιώνα. Χαρακτηρίζεται ως το πλέον υπαινικτικό και γλωσσικά παιγνιώδες μυθιστόρημα μετά τον «Οδυσσέα» του Τζόυς».

Απαγορεύτηκε ως αισχρό και άσεμνο βιβλίο από την Γαλλία το 1956 έως το 1959, από την Γαλλία το 1955-1959, από την Αργεντινή και τη Νέα Ζηλανδία. Το γεγονός, όμως, της απαγόρευσης οδήγησε προφανώς στην έντονη ανυπομονησία για την έκδοση του βιβλίου στην Αμερική.

2. Brave New World – Aldous Huxley 

Ένα δυστοπικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1932.

Υπόθεση: Σε ένα δυστοπικό Λονδίνο, η κοινωνία του μυθιστορήματος αναμένει εξελίξεις στην αναπαραγωγική τεχνολογία, την υπνωτισμένη μάθηση, την ψυχολογική χειραγώγηση που συνδυάζονται για να φέρουν μια ριζική αλλαγή στον κόσμο.

Απαγόρευση: Η αναλυτική περιγραφή των σεξουαλικών πράξεων στο βιβλίο βρήκε ενάντιες πολλές συντηρητικές κυβερνήσεις. Το μυθιστόρημα απαγορεύτηκε στην Ιρλανδία και την Αυστραλία το 1932 και για 5 συνεχόμενα χρόνια. Το 1967 η Ινδία το απαγόρευσε χαρακτηρίζοντάς το ως πορνογραφικό.

3. Persepolis – Marjane Satrapi 

Ένα από τα πιο όμορφα σκιτσαρισμένα βιβλία και αντίστοιχα animation.

Yπόθεση: Η ζωή ενός νεαρού κοριτσιού που από παιδί γίνεται ενήλικη με φόντο την Ιρανική επανάσταση. Μια ιστορία ενηλικίωσης με πολλά πολιτικά και εθνογραφικά στοιχεία.

Απαγόρευση: Αν και εκδόθηκε μόλις το 2000-2003 σε ξεχωριστούς τόμους, που σημαίνει ότι δεν είναι στην λίστα προφανώς των απαγορευμένων βιβλίων, ως πιο σύγχρονο, κι όμως τον Μάρτιο του 2013 απαγορεύτηκε από τα δημόσια σχολεία του Σικάγο

4. O τροπικός του Καρκίνου – Henri Miller 

Υπόθεση: Διαδραματίζεται κυρίως στο Παρίσι την δεκαετία του 1920 και εστιάζει στην ζωή του Miller ως ανερχόμενου συγγραφέα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη. Στόχος του συγγραφέα μέσα από αυτήν την αυτοβιογραφική σχεδόν προσέγγιση ήταν να απεικονίσει τις εσωτερικές σκέψεις ενός ατόμου στα όρια του ντελίριου.

Απαγόρευση: Το μυθιστόρημα έγινε γνωστό για την άδολη σεξουαλικότητά του και έτσι απαγορεύτηκε από τις αμερικανικές εκδόσεις, που όταν τελικά ο εκδοτικός οίκος Grove Press ανέλαβε να το εκδόσει σύρθηκε μέχρι τα δικαστήρια για αντίθεση του έργου στους νόμους περί πορνογραφίας.

5. American Psycho – Ellis Bret Easton 

Υπόθεση: H ιστορία περιγράφεται σε πρώτο πρόσωπό από τον Patrick Bateman, έναν κατά συρροή δολοφόνο και επιχειρηματία στο Μανχάταν. Φαίνεται πως πρόκειται για διαταραγμένη προσωπικότητα από τον τρόπο που αφηγείται γεγονότα λανθασμένα, αναφέρει διαφορετικά ονόματα για χαρακτήρες και τελικά μετά από τον πρώτο φόνο ενός συναδέλφου του καταλήγει να μην χαλιναγωγεί τις βίαιες ορμές του.

Απαγόρευση: Ο εκδοτικός οίκος που είχε αναλάβει την έκδοσή του, μετά από κατακραυγή των media για σαδιστικό περιεχόμενο αποσύρθηκε γιατί φοβήθηκε για την φήμη του. Τελικά το εξέδωσε άλλος οίκος. Ο συγγραφές δεχόταν μέχρι και σήμερα απειλητικά για την ζωή του μηνύματα. Μέχρι και σήμερα η αυστραλιανή νομοθεσία περί λογοκρισίας το κατατάσσει στην κλίμακα άνω των 18.

6. O τσελεμεντές του αναρχικού – William Powell 

Yπόθεση: Ένα βιβλίο που περιέχει οδηγίες για την κατασκευή εκρηκτικών, συνταγές ναρκωτικών, ακόμη και τρόπους χειρισμών εγκληματικών εργαλείων. Γράφτηκε από τον Powell ως αντίδραση στην ανάμειξη της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Απαγόρευση: Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1971. Για ευνόητους λόγους πολλά σχολεία στην Αμερική απαγόρευσαν την ύπαρξή του στην βιβλιοθήκη τους, ενώ μετά από χρόνια ο ίσιος ο συγγραφέας του δήλωσε ότι ήταν προϊόν του εφηβικού θυμού του. Υπάρχει και μεγάλη παραφιλολογία για το ότι είναι παράνομο να το κατέχεις σε ορισμένες χώρες.

7. Τα σταφύλια της οργής – John Steinbeck 

Υπόθεση: Τα Σταφύλια της οργής είναι η ιστορία μιας από τις χιλιάδες οικογένειες του αμερικανικού Νότου που έχασαν τα πάντα στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, όταν καταστράφηκαν οι σοδειές τους από την παρατεταμένη ξηρασία και από τους θυελλώδεις ανέμους. Με τα λιγοστά υπάρχοντά τους ταξιδεύουν προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια, ελπίζοντας να βρουν δουλειά και ψωμί. Δεν αργούν να αντιληφθούν, όμως, ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως είχαν ελπίσει.

Απαγόρευση: Ο συγγραφέας χαρακτηρίστηκε από τους συντηρητικούς κομμουνιστής, ενώ το βιβλίο περιέχει και υβριστικό λεξιλόγιο, σεξουαλικές σκηνές και βία, γεγονός που προκάλεσε.

Πηγή: https://frapress.gr/2018/01/5-apagorevmena-vivlia-gia-na-diavasis-ton-ianouario/

Ό,τι κάνεις, γυρίζει...!

Κάποια μέρα ένας άνδρας είδε μια γριά γυναίκα που καθόταν στην άκρη του δρόμου, αλλά ακόμη και στο λιγοστό φως της ημέρας, μπορούσε να διακρίνει ότι χρειαζόταν βοήθεια...

Έτσι παρκάρισε το παλιό του αυτοκίνητο μπροστά στην Μερσεντές της και βγήκε από το αμάξι. Εδώ και αρκετές ώρες κανείς δεν είχε σταματήσει να την βοηθήσει. Θα της έκανε κακό; Δεν φαινόταν από τους καλούς τύπους, φαινόταν πεινασμένος και φτωχός. Εκείνος διέκρινε ότι ήταν φοβισμένη, καθώς καθόταν εκεί έξω μέσα στο κρύο.

Κατάλαβε αμέσως πως αισθανόταν η γυναίκα. Εκείνος είπε: "Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω. Γιατί δεν κάθεσαι να περιμένεις μέσα στο αυτοκίνητο που είναι πιο ζεστά;. Ονομάζομαι Κώστας Ιωάννου."

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είχε ένα σκασμένο λάστιχο, αλλά για την ηλικιωμένη, αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο Κώστας έσκυψε κάτω από το αμάξι και έβαλε τον γρύλο τραυματίζοντας τους αγκώνες του. Σύντομα άλλαξε το λάστιχο. Αλλά είχε λερωθεί και τραυματιστεί.

Καθώς έσφιγγε τα μπουλόνια, η γυναίκα κατέβασε το παράθυρο και άρχισε να του μιλά.

Του είπε ότι είναι από τον Άγιο Στέφανο και απλά περνούσε από την περιοχή. Δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει για την βοήθεια του. Ο Γιάννης απλά χαμογέλασε κλείνοντας το πόρτ μπαγκάζ. Η γυναίκα τον ρώτησε τι του οφείλει. "Δώστε μου ότι θέλετε", απάντησε ο Κώστας. Η γυναίκα είχε σκεφθεί τι θα μπορούσε να της είχε συμβεί αν δεν σταματούσε ο περαστικός. Ο Κώστας το ξανασκέφτηκε για το αν θα έπρεπε να πληρωθεί. Αυτή δεν ήταν η δουλειά του. Αυτή ήταν μια βοήθεια σε κάποιον που είχε ανάγκη και θυμήθηκε πόσοι τον είχαν βοηθήσει κατά το παρελθόν. Είχε περάσει όλα του τα χρόνια έτσι και του φαινόταν παράξενο να κάνει κάτι διαφορετικό.

Της είπε ότι αν ήθελε να τον ξεπληρώσει, την επόμενη φορά που θα έβλεπε κάποιον που χρειαζόταν βοήθεια θα μπορούσε να τον βοηθήσει σε ότι χρειαζόταν συμπληρώνοντας, "Να θυμάστε εμένα."

Περίμενε μέχρι να βάλει μπρος την μηχανή και να φύγει. Ήταν μια κρύα και καταθλιπτική μέρα, αλλά αισθανόταν πολύ καλά καθώς οδηγούσε προς το σπίτι.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω η γυναίκα είδε μια μικρή καφετέρια. Σταμάτησε για να πάρει κάτι να φάει αλλά και να ξεμουδιάσει τα πόδια της. Ήταν ένα πολύ φιλόξενο στέκι. Εξωτερικά υπήρχαν δύο παλιές αντλίες βενζίνης. Το όλο σκηνικό ήταν πολύ διαφορετικό. Η γκαρσόνα την πλησίασε με μια καθαρή πετσέτα για να σκουπίσει τα βρεγμένα της μαλλιά. Είχε ένα πολύ γλυκό χαμόγελο, παρά την κούραση που είχε από την ολοήμερη εργασία. Η γυναίκα διαπίστωσε ότι η γκαρσόνα ήταν οκτώ μηνών έγκυος αλλά δεν επέτρεπε να φανούν οι δυσκολίες της κατάστασής της. Η γριά γυναίκα αναρωτήθηκε πως κάποιος που έχει τόσο λίγα δίνει τόσο πολλά σε ένα άγνωστο. Τότε θυμήθηκε τον Κώστα.

Μόλις ολοκλήρωσε το γεύμα πλήρωσε με εκατό Ευρώ. Η γκαρσόνα πήγε να φέρει τα ρέστα, αλλά η ηλικιωμένη είχε ήδη βγει από την πόρτα. Είχε απομακρυνθεί αρκετά. Η γκαρσόνα αναρωτήθηκε που μπορεί να έχει πάει. Μετά είδε κάτι γραμμένο επάνω σε μια χαρτοπετσέτα: "Δεν μου οφείλεις τίποτα. Έχω βρεθεί και εγώ σε αυτή την κατάσταση. Κάποιος κάποτε με βοήθησε, με τον τρόπο που σε βοηθώ τώρα και εγώ. Αν πραγματικά θέλεις να μου επιστρέψεις τα ρέστα, να τι θα κάνεις, μην επιτρέψεις την αλυσίδα της αγάπης να κλείσει." Κάτω από την χαρτοπετσέτα βρήκε άλλα 500 Ευρώ.

Δάκρυα κύλισαν από τα μάτια της καθώς το διάβασε.

Υπήρχαν τραπέζια που ήθελαν καθάρισμα, βαζάκια ζάχαρης να γεμίσει και άλλοι πελάτες να εξυπηρετήσει, αλλά η γκαρσόνα τα κατάφερε μια χαρά μέχρι το τέλος της ημέρας. Το βράδυ που έπεσε να ξαπλώσει, σκεφτόταν τα χρήματα που της είχε δώσει η γυναίκα αλλά και αυτά που της είχε γράψει. Πώς να γνώριζε άραγε η ηλικιωμένη γυναίκα πόσο πολύ αυτή και ο άνδρας της χρειαζόταν τόσο πολύ τα χρήματα; Με το μωρό να έρχεται τον επόμενο μήνα, θα ήταν δύσκολα... Ήξερε πόσο προβληματισμένος ήταν ο άντρας της, καθώς κοιμόταν δίπλα της.

Έσκυψε και του έδωσε ένα τρυφερό φιλί και του ψιθύρισε... "Όλα θα πάνε καλά. Σ’αγαπώ Κώστα Ιωάννου"

Υπάρχει μια παλιά φράση που λέει: "Ό,τι κάνεις, γυρίζει."

Ο Μάικλ Βέντρις και η Γραμμική Β'...!

Έζησε μόνο 34 χρόνια, στην σύντομη ζωή του ο ιδιοφυής νεαρός Μάικλ Βέντρις έδωσε στην χώρα μας 7 αιώνες περισσότερη Ιστορία! από μικρός κλίση στην εκμάθηση γλωσσών, 9 χρονών γνώριζε αρχαία ελληνικά, λατινικά. γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά. Το 1936, σε ηλικία 14 ετών έτυχε να ξεναγηθεί από τον ανασκαφέα της Κνωσού Σερ Άρθουρ Έβανς σε μια έκθεση Μινωικής τέχνης και εντυπωσιάζεται, ακούει για πρώτη φορά για την άγνωστη γραφή των Μινωιτών , ο Έβανς την ονόμασε Γραμμική Β, επειδή χρησιμοποιούσε γραμμικούς χαρακτήρες, όχι εικονιστικούς, όπως τα ιερογλυφικά και διέφερε από την ακόμα παλιότερη γραφή, την Γραμμική Α, ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα επηρεασμένη από το κύρος του Έβανς δέχεται την γνώμη του ότι δεν είναι Ελληνική, αλλά ξεχωριστή γλώσσα, του Βέντρις γίνεται έμμονη ιδέα να την διαβάσει.

Στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχτηκε στη Βασιλική Βρετανική Αεροπορία και διέπρεψε στο να σπάζει μυστικούς κώδικες των Γερμανών, το να λύσει το μεγάλο αίνιγμα, το αποκαλούμενο «Έβερεστ» της Αρχαιολογίας που ταλάνιζε ειδικούς πάνω από 30 χρόνια ήταν πια θέμα χρόνου. Το γεγονός ότι δεν ήταν αρχαιολόγος αλλά αρχιτέκτονας αλλά ούτε και πανεπιστημιακός τον βοήθησε να διατηρήσει το μυαλό του καθαρό και να ρισκάρει κάνοντας τολμηρές υποθέσεις ότι πράγματι η Γραμμική Β είναι Ελληνική γλώσσα, χωρίς το φόβο της απόρριψης από ένα χώρο, τον Ακαδημαϊκό όπου ούτως ή άλλως δεν ανήκε. Επειδή δεν ήταν φιλόλογος δεν θα μπορούσε να συνεχίσει χωρίς την βοήθεια κάποιου κλασικού φιλολόγου, τον βρήκε στο πρόσωπο του Τζων Τσάντγουικ υφηγητή στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Και τα κατάφερε!

Το 1939, εκτός από την Κρήτη, βρέθηκαν και στην ηπειρωτική Ελλάδα γύρω στις 300 πλάκες με τη Γραμμική Β, κάνοντας τη σύγκριση, ο Βέντρις παρατήρησε ότι ορισμένες «λέξεις» υπήρχαν μόνο στις πλάκες της Κρήτης. Έκανε, λοιπόν, την εμπνευσμένη υπόθεση, πως αυτές οι λέξεις ήταν ονόματα πόλεων και τοπωνύμια, πράγμα που αποδείχτηκε σωστό. Τελικά, ερμήνευσε με σιγουριά 65 από τα 88 τότε γνωστά σύμβολά της, διατύπωσε τους βασικούς κανόνες ορθογραφίας της και έφερε στο φως την πρώτη Ελληνική γλώσσα 7 αιώνες παλαιότερη από τα Ελληνικά του Ομήρου, στην ευφυΐα του οφείλουμε το γεγονός ότι η γραπτή μας Ιστορία δεν αρχίζει, όπως γνωρίζαμε τον 8ο αιώνα αλλά στα μέσα του 15ου αιώνα, περίπου στο 1450 π.Χ. αφού τότε χρονολογείται το αρχαιότερο κείμενο γραμμένο σε πήλινη πινακίδα που ανακαλύφθηκε το 2010 στην Ίκλαινα της Μεσσηνίας. Συνολικά, έχουν βρεθεί περί τα 5.000 κείμενα σε Γραμμική Β (κυρίως πινακίδες αλλά και αγγεία), 3.000 από την Κνωσό, γύρω στα 1.400 από την Πύλο και τα υπόλοιπα από Θήβα, Μυκήνες, Τίρυνθα, Ελευσίνα, Ορχομενό και αλλού, έχει διαβαστεί περίπου το 87% αυτών των κειμένων

Την 1η Ιουλίου του 1952, ο παθιασμένος ερασιτέχνης που δεν ήταν ούτε φιλόλογος, ούτε αρχαιολόγος, ούτε γλωσσολόγος ανακοίνωσε την ανακάλυψή του σε μια ομιλία του στο BBC. Χαρακτηρίστηκε το φιλολογικό γεγονός του 20ου αιώνα, αφού διαβάστηκαν τα αρχαιότερα γραπτά κείμενα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού!

Σαν σήμερα, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1956, ο Βέντρις σκοτώνεται ακαριαία όταν καρφώνεται οδηγώντας με μεγάλη ταχύτητα το αυτοκίνητό του σε σταθμευμένο φορτηγό στα περίχωρα του βόρειου Λονδίνου. Η Μ. Βρετανία τον τίμησε με το παράσημο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η περίπτωση του ο θρίαμβος της θέλησης και του παθιασμένου ανήσυχου μυαλού, έλεγαν για αυτόν «του παραδίδεις χάος και σου επιστρέφει τάξη»

αν βρείτε κάπου μια προτομή του ή δρόμο στην Ελλάδα που φέρει το όνομα του, γράψτε μου!

Φώτο 2. Πινακίδες στην Κρήτη γραμμένες συμβολικά και στην Γραμμική Β, πρόταση που δεν υλοποιήθηκε!

φώτο 3. Το Δημήτρης γραμμένο στην αρχαιότερη γραφή του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, βρείτε πως γράφεται το δικό σας όνομα στην ωραία εφαρμογή που έχει ανεβάσει στην ιστοσελίδα του το Μουσείο Θηβών http://games.mthv.gr/mth-names/

ΚΑΝΕ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΧΕΣ (Ή, αλλιώς, υπάρχει και η ιεραποστολή που λέγεται¨αράζω!¨)

Μην έχεις τύψεις στη χαρά των διακοπών σου. 

Τώρα το καλοκαίρι, 

υπάρχουν άνθρωποι, που, 

ενώ θέλουν να πάνε διακοπές, 

σκέφτονται ενοχικά τι αφήνουν πίσω τους: 

πώς θα αφήσω το παιδί που έχει διάβασμα για το Σεπτέμβριο! 

Πώς θα αφήσω τον πεθερό μου που είναι άρρωστος. 

Πώς θα χαίρομαι εγώ ενώ η κόρη μου έχει σοβαρή κατάθλιψη.

Τους λυπάμαι μωρέ…

Αυτοί να δυσκολεύονται, κι εγώ να διασκεδάζω.

Σου θυμίζουν μήπως κάτι οι σκέψεις αυτές;

Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις, 

μα μερικές φορές νομίζεις ότι 

θα βοηθήσεις τους άλλους 

βουλιάζοντας μαζί τους, 

στον πόνο τους.

Βάφοντάς τα όλα μαύρα στη ζωή σου, 

δήθεν για συμπαράσταση.

Δηλαδή να κλαίμε όλοι μαζί.

Εθιστικό όλο αυτό.

Σίγουρα αυτή η αντίληψη είναι ενοχική, 

νοσηρή, 

και καθόλου θεραπευτική.

Δεν βοηθάς κανέναν με τη μιζέρια σου 

και τη θλίψη σου.

Αντίθετα, τον κάνεις χειρότερα.

Άλλο κατανοώ, συμπάσχω, 

αγαπώ, στηρίζω, σκέφτομαι, 

προσεύχομαι για σένα. 

Κι άλλο …αυτοκτονώ για σένα, 

και στερώ τον εαυτό μου από κάθε χαμόγελο 

και χαλάρωση.

Σε αγαπώ που πονάς. 

Συμπάσχω με τη θλίψη σου. 

Μα πιστεύω, 

και ξέρω ότι υπάρχει Θεός.

Κι ότι δεν είμαι εγώ ο Θεός σου!

Γι’ αυτό και σε εμπιστεύομαι. 

Και ξέρω ότι έχεις μέσα σου 

τη χάρη του Θεού, 

ικανότητες και δυνάμεις,

ώστε να τα καταφέρεις 

και χωρίς εμένα. 

Σε αφήνω για λίγες μέρες, 

διότι κι εγώ πρέπει να ξεκουραστώ, 

να με δει ο ήλιος, 

να κοιμηθώ λίγο πιο χορταστικά, 

να μη σκέφτομαι τίποτε, 

να κολυμπήσω, 

να αδειάσω το μυαλό μου 

από έγνοιες και σκοτούρες.

Θα πάρω δύναμη στις διακοπές μου, 

θα ανανεωθώ ψυχικά και σωματικά. 

Και μετά, θα είμαι πάλι κοντά σου. 

Και θα σε στηρίζω ξανά, 

και θα σου κάνω πάλι παρέα 

και θα σου δείχνω έμπρακτα την αγάπη μου.

Είμαστε όμως 

και ξεχωριστοί άνθρωποι. 

Μη με χειρίζεσαι.

Μη θες να με κάνεις ό, τι θέλεις διαρκώς.

Ούτε κι εγώ πρέπει να σε χειρίζομαι 

δυναστικά. 

Δεν μπορείς εσύ, 

επειδή έχω εγώ πυρετό, 

να μην κάνεις τίποτε στη ζωή σου, 

και να προσέχεις μόνιμα 

εμένα. 

Δεν είναι αδιαφορία ή εγκατάλειψη, 

αν με αφήσεις στη φροντίδα και άλλων 

αγαπημένων μου προσώπων.

Μη φορτώνεσαι τα πάντα στην πλάτη σου.

Είναι μεγάλο το βάρος και θα λυγίσεις. 

Άλλο αυτοθυσία, 

και άλλο αυτοκτονία. 

Ο καθένας έχει τις αντοχές και τα όριά του. 

Σεβάσου τα δικά σου, 

αποδέξου ότι έτσι είσαι, 

ότι τόσο μπορείς, 

και ότι πιο πέρα δεν φτάνεις. 

Κι όποιος το καταλάβει, το κατάλαβε. 

Και βασικά, να το καταλάβεις εσύ, 

για τον εαυτό σου. 

Οι άλλοι, ας νομίζουν ό, τι θέλουν.

Σ’ όποιον αρέσουμε. 

Δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε όλους 

με τη συμπεριφορά μας. 

Πάντα κάποιοι θα παρεξηγούν κάτι. 

Σκέψου τα όλα αυτά, 

και – αν θες τη γνώμη μου – 

πήγαινε στις διακοπές σου με χαρά, 

χωρίς ενοχές και τύψεις!!

Και να ξέρεις ότι η γη θα συνεχίσει να κινείται, 

ο ήλιος πάλι θα λάμπει, 

θα αναπνέουμε όλοι κανονικά, 

ο κόσμος θα βαδίζει την πορεία του 

και χωρίς εσένα. 

Δεν είσαι εσύ 

ο σούπερ ήρωας 

και σωτήρας 

κανενός!! 

(Ή μήπως είσαι;!...)

Κάνε λοιπόν τις διακοπές σου, 

πάρε χαρά στην ψυχή σου, 

και αυτή η χαρά θα είναι 

η πιο μεγάλη σου συνεισφορά 

στον όποιο πόνο του διπλανού σου! 

Η χαρά και ευτυχία σου.

Η λάμψη και ομορφιά σου.

Όχι η μιζέρια και η κλάψα σου. 

Αυτά, δεν βοηθούν, 

παρόλο που υπάρχει ένας τέτοιος εθισμός 

μίζερης αλληλοσυμπαράστασης 

και ανταγωνισμός 

στη μαυρίλα και την πίκρα. 

Καλοκαίρι θα πει ηρεμία, χαλάρωση, 

Φως, χαρά και ανανέωση.

Έτσι να το ζήσεις, διότι το αξίζεις. 

Για χάρη του εαυτού σου, 

και όσων αγαπάς. 

Θες, λοιπόν, να βοηθήσεις αυτούς που αγαπάς; 

Ε, τότε άραξε!, 

και πιες ένα μοχίτο...!

Του π. Ανδρέα Κονάνου

Θαλασσινό νερό: Δε φαντάζεστε πόσες ασθένειες ή παθήσεις θεραπεύει η κολύμβηση...!

Μια βουτιά στη θάλασσα μπορεί να βελτιώσει την υγεία και τη διάθεση σας. Οι λόγοι που απολαμβάνετε το κολύμπι στη θάλασσα είναι πολύ περισσότεροι από τη δροσιά και τις στιγμές χαλάρωσης που προσφέρει, καθώς το θαλασσινό νερό έχει πλούσιες ευεργετικές ιδιότητες.

Βουλωμένη μύτη: Το θαλασσινό νερό έχει τη δυνατότητα να ανακουφίζει από τα συμπτώματα της γρίπης ή του κρυώματος, καθώς και να θεραπεύσει τη βρογχίτιδα και την ιγμορίτιδα. Η εισπνοή χλωριούχου νατρίου ή θαλασσινού νερού, βοηθά στη χαλάρωση της βλέννας και στη θεραπεία πνευμονικών προβλημάτων. Είναι ένα φυσικό αντισηπτικό, καθώς αυξάνει την ικανότητα του σώματός μας να καταπολεμά τις λοιμώξεις και να σκοτώνει παράσιτα, βακτήρια και μύκητες.

Αποτοξίνωση και απολέπιση: Το θαλασσινό αλάτι είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και μαγνήσιο τα οποία καταπολεμούν τις ελεύθερες ρίζες και συνεισφέρουν στη δράση των αντιοξειδωτικών. Έτσι το αλάτι της θάλασσας μπορεί να απομακρύνει τα νεκρά κύτταρα και ενθαρρύνει την παραγωγή νέων, ενώ παράλληλα να απορροφήσει τη βρωμιά και τη σκόνη που έχει περάσει στο δέρμα Είναι ένα φυσικό απολεπιστικό! Η επαφή με το θαλασσινό νερό είναι η λύση για τη βελτίωση της υφής του δέρματος και για την αύξηση της ελαστικότητας του.

Αρθρώσεις: Το νερό της  θάλασσας είναι ιδιαίτερα ευεργετικό σε παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος. Τα άτομα που κολυμπούν συστηματικά απαλλάσσονται από  τέτοιου είδους ενοχλήσεις, καθώς τα άλατα και ιχνοστοιχεία του θαλασσινού νερού δρουν ευεργετικά στις αρθρώσεις του ανθρώπινου σώματος.

Κυκλοφορία αίματος: Το κολύμπι σε θαλασσινό νερό μπορεί να διευκολύνει την κυκλοφορία του αίματος στο σώμα σας. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς σκοπούς της θαλασσοθεραπείας. Ουσιαστικά η κολύμβηση σε ζεστό θαλασσινό νερό βελτιώνει την κυκλοφορία με το να αποκαθιστά βασικά μέταλλα που έχουν μειωθεί από το άγχος, την κακή διατροφή και τη μόλυνση του περιβάλλοντος.

Ηρεμία και καλή διάθεση: Το θαλασσινό νερό αποτελεί σύμμαχο για τη συνολική βελτίωση της υγείας και της ευημερίας. Μπορεί να βοηθήσει στην αναζωογόνηση του μυαλού και του σώματος.Το μαγνήσιο του θαλασσινού νερού ανακουφίζει από τη νευρική ερεθιστικότητα και αυξάνει την αίσθηση της ηρεμίας ενώ και το λίθιο και το βρώμιο που συνυπάρχουν θεωρούνται εξίσου ηρεμιστικά στοιχεία.

Καλοκαιρινός Χορός (12/08/2018) ...!

Την Κυριακή 12 Αυγούστου πραγματοποιήσαμε ,όπως κάθε χρόνο, τον καλοκαιρινό χορό του συλλόγου μας...!

Η προετοιμασίες ξεκίνησαν κάποιες μέρες νωρίτερα έτσι ώστε να κλαδευτούν τα δέντρα, να καθαριστεί το θεατράκι και να φτιαχτούν τα ξεροτήγανα τα οποία κεράστηκαν την Κυριακή...

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον εφημέριο του χωριού μας π. Φραγκίσκο Βιδάλη για την παραχώρηση της ενοριακής αίθουσας του Αγίου Ζαχαρία όπου φτιάχτηκαν τα ξεροτήγανα...!

Φυσικά θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους βοήθησαν για τις προετοιμασίες που χωρίς την δικιά τους πολύτιμη βοήθεια θα ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρουμε όλα αυτά...!

Ευχαριστούμε όλους όσους πρόσφεραν υλικά αγαθά και βάλανε και αυτοί το δικό τους λιθαράκι στηρίζοντας το χωριό και την προσπάθειά μας...!

Ακόμα ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους βοήθησαν εκείνο το βράδυ για να εξυπηρετηθεί όλος αυτός ο κόσμος που ήρθε στο χωριό μας...!

Και φυσικά όλους εσάς που μας τιμήσατε με την παρουσία σας γιατί αν δεν ήσασταν όλοι εσείς. που έρχεστε κάθε χρόνο και όλοι όσοι ήρθαν για πρώτη φορά, όλες αυτές οι προετοιμασίες δεν θα είχαν κανένα απολύτως νόημα...!

Και του χρόνου, πρώτα ο Θεός, να είμαστε όλοι καλά να ξανά βρεθούμε στο θεατράκι της Καλλονής...!

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού...!