Ο Φτωχούλης του Θεού...!

Ο ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ

Φραγκίσκος της Ασίζης, Πολιούχος της Ιταλίας

Ο Φραγκίσκος της Ασίζης είναι η πιο διάσημη προσωπικότητα σε όλη τη χριστιανική αγιογραφία του Μεσαίωνα και όχι μόνο: γνωστός, θαυμάζεται και αγαπίεται σ' ολόκληρο τον κόσμο, ακόμη και σε περιοχές πολύ μακριά από την Καθολική Εκκλησία, από τον ίδιο τον χριστιανοδυτικό πολιτισμό, για παράδειγμα στην Άπω Ανατολή.

Έχει εμπνεύσει συγγραφείς από όλες τις τάσεις, καλλιτέχνες από όλες τις σχολές, ιστορικούς οποιουδήποτε χώρου, πολιτικούς, ακόμη και επαναστάτες, οι οποίοι τον είδαν ως απόστολο της μη βίαιης διαμαρτυρίας και προάγγελο της αντίδρασης ενάντια στον υλισμό και τον καταναλωτισμό.

Ο Φραγκίσκος, "ο φτωχός της Ασίζης", στην πραγματικότητα, ήταν ο γιος του πλούσιου, γεννήθηκε στην Ασίζη στις αρχές του 1182 από τον Pietro Bernadone των Moriconi και την ευγενή Giovanna Bourlemont την αποκαλούμενη "Pica", σε μια οικογένεια από την αναδυόμενη μεσαία τάξη της πόλης της Ασίζης, που, χάρη στο εμπόριο, είχε ανέβει σε πλούτο και ευημερία.

Προς τιμή της γέννησης του Ιησού, η πολύ θρησκευόμενη Madonna Pica, ήθελε να γεννήσει το μωρό σε ένα αυτοσχέδιο πάγκο στο ισόγειο του πατρικού της σπιτιού και, στην περίπτωση απουσίας του συζύγου της Πέτρου, απασχολημένου σ' ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Provence της Γαλλίας, τον βάπτισε με το όνομα Ιωάννη, προς τιμήν του Ιωάννη του Βαπτιστή. Αλλά επιστρέφοντας ο πατέρας, ήθελαν να προσθέσουν σε αυτό το όνομα του Φραγκίσκου, το οποίο θα υπερίσχυε του πρώτου.

Μετά το σχολείο των 'κανονικών' του καθεδρικού ναού, το οποίον έλαβε χώρα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (όπου, ξεκίνησε από το 1257, χτίστηκε η σημερινή βασιλική της Αγίας Κιάρας), 14 ετών ο Φραγκίσκος αφιερώθηκε πλήρως στην ανάπτυξη των εμπορικών δραστηριοτήτων.

Ακολούθησε μια ανέμελη και κοσμική ζωή ως νεαρός άνδρας. Συμμετείχε στον πόλεμο μεταξύ Ασίζης και Περούτζια, και κρατήθηκε αιχμάλωτος για περισσότερο από ένα χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίαυ υπέφερε από μια σοβαρή ασθένεια που θα μπορούσε να τον οδηγήσει να αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής: επιστρέφοντας στην Ασίζη το 1205, ο Φραγκίσκος στην πραγματικότητα αφιερώθηκε σε έργα φιλανθρωπίας μεταξύ των λεπρών και άρχισε να ασχολείται με την αποκατάσταση των ερειπωμένων λατρευτικών κτιρίων, μετά από ένα όραμα που είχε από τον Άγιο Δαμιανό της Ασίζης, ο οποίος του έδωσε εντολή να αποκαταστήσει την εκκλησία που ήταν αφιερωμένη σ' αυτόν.

Ο πατέρας του Φραγκίσκου, εξοργισμένος από τις αλλαγές στην προσωπικότητα του παιδιού του και για τη σημαντικές προσφορές του, τον αποκλήρωσε. Ο Φραγκίσκος τότε απογυμνώνεται από τα πλούσια ενδύματά του μπροστά στον επίσκοπο της Ασίζης, τον οποίο επέλεξε ο Φραγκίσκος σαν κριτή των διαφορών με τον πατέρα του. Πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια στη φροντίδα των φτωχών και των λεπρών στα δάση του βουνού Subasio.

Στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίας των Αγγέλων, το 1208, μια μέρα, κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας, έλαβε μια πρόσκληση για να πάει έξω στον κόσμο και, σύμφωνα με το κείμενο του Ευαγγελίου του Ματθαίου (10,5 έως 14), στερείται τα πάντα για να κάνει παντού το καλά. Επιστρέφοντας στην Ασίζη το ίδιο έτος, ο Φραγκίσκος άρχισε το κήρυγμά του, συγκεντρώνοντας γύρω του δώδεκα οπαδούς, οι οποίοι έγιναν οι πρώτοι αδελφοί του τάγματός του (αργότερα ονομάστηκε το πρώτο τάγμα), και εξέλεξαν το Φραγκίσκο ως Ηγούμενό τους, και επιλέγοντας ως πρώτη έδρα τους το μικρό εκκλησάκι της Portiuncula.

Το 1210 το τάγμα αναγνωρίστηκε από τον Πάπα Ιννοκέντιο τον 3ο (Lothario dei Conti di Segni, 1198-1216). Το 1212 η Κλάρα της Ασίζης φόρεσε επίσης το μοναστικό ένδυμα, ιδρύοντας το δεύτερο Φραγκισκανικό τάγμα, γνωστό ως Κλαρίσσες.

Γύρω στο 1212, μετά το κήρυγμα σε διάφορες ιταλικές περιοχές, ο Φραγκίσκος αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους, αλλά ένα ναυάγιο τον ανάγκασε να επιστρέψει, καθώς και άλλα προβλήματα τον εμπόδισαν την εξάπλωση του ιεραποστολικού του έργου στην Ισπανία, όπου σκόπευε να προσηλυτίσει τους Μαυριτανούς.

Το 1219 πήγε στην Αίγυπτο, όπου κήρυξε μπροστά στον Σουλτάνο, αλλά δεν μπορούσε να τον μετατρέψει, στη συνέχεια πήγε στους Αγίους Τόπους, όπου έμεινε μέχρι το 1220. Στην επιστροφή του, βρήκε διαφωνίες μεταξύ των αδελφών του και παραιτήθηκε από τη θέση του Ηγουμένου, και αφιερώθηκε σε αυτό που θα ήταν το τρίτο τάγμα των Φραγκισκανών, τους τριτογενείς.

Αποσύρθηκε στο βουνό της La Verna το Σεπτέμβριο του 1224 όπου μετά από 40 ημέρες νηστείας και ταλαιπωρίας που αντιμετώπιζε με χαρά, έλαβε τα στίγματα, τα σημάδια της σταύρωσης, για την περίπτωση των οποίων, ωστόσο, πολλές πηγές δεν συμφωνούν.

Ο Φραγκίσκος επέστρεψε στην Ασίζη, όπου παρέμεινε για χρόνια ταλαιπωρημένος σωματικά και σχεδόν με ολική τύφλωση, η οποία, ωστόσο, δεν αποδυνάμωσε την αγάπη του για τον Θεό και για τη δημιουργία που εκφράζεται στο τραγούδι του αδελφού ήλιου, πιθανότατα το σύνθεσε στην Ασίζη το 1225. Σ' αυτό ο ήλιος και η φύση δοξάζονται ως αδελφοί και αδελφές, και περιέχεται το επεισόδιο, όπου ο άγιος κήρυξε στα πουλιά.

Τον Σεπτέμβριο 1226 ο Φραγκίσκος βρίσκεται στην Ασίζη, στο παλάτι του επισκόπου, όπου είχε μεταφερθεί για να έχει καλύτερη φροντίδα. Ωστόσο, ζήτησε και έλαβε την άδεια να πεθάνει στον αγαπημένο του "άγιο τόπο": την Portiuncula. Εδώ "θα βρει τον σωματικό μας θάνατο" που καταγράφεται, με γαλήνια χαρά, σε ηλικία 44 ετών, το βράδυ της 3ης Οκτωβρίου 1226.

Το σώμα του κατόπιν, περνώντας μέσα από την Ασίζη μεταφέρθηκε στον αγ. Δαμιανό, για να το δει για μια τελευταία φορά η Κλάρα και οι αδελφές της, και θάφτηκε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Από εδώ, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στη βασιλική το 1230 (τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του, δύο χρόνια μετά την αγιοκατάταξη του).

Στη διαθήκη του, γραμμένη λίγο πριν το θάνατό του, ο Φραγκίσκος έγραψε: "Κανείς δεν μου δίδαξε τι έπρεπε να κάνω. Αλλά ο ίδιος ο Ύψιστος μου αποκάλυψε ότι θα πρέπει να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. "Και ο Φραγκίσκος, έχοντας θέσει σε άπλετο φως, όπως η ζωή του, τις οικουμενικές αρχές του Ευαγγελίου, με την απλότητα και την καταπληκτική ευγένεια, χωρίς να επιβάλλει τίποτα σε κανέναν, είχε μια εξαιρετική επίδραση, η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα, όχι μόνο στο χριστιανικό κόσμο, αλλά και από έξω από αυτόν.

Στις 16 Ιουλίου, το 1228, λιγότερο από δύο χρόνια μετά το θάνατό του, ο Φραγκίσκος αγιοκατατάχθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο τον 9ο (Ugolino dei Conti di Segni, 1227-1241).

Στις 4 Οκτωβρίου, η λειτουργική μνήμη του γιορτάζεται σε όλη την Καθολική Εκκλησία. Εορτή στην Ιταλία. Επισημότητα στην οικογένεια των Φραγκισκανών.

Το Τάγμα των Φραγκισκανών περιλαμβάνει επίσης το γυναικείο κλάδο, τις Κλαρίσσες και το τρίτο λαϊκό τάγμα ή τρίτοι Φραγκισκανοί, που ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Άγιου Φραγκίσκο το 1221, για να συγκεντρώσει τους πολλούς οπαδούς, που είχαν ήδη παντρευτεί, από κάθε κοινωνική τάξη. Το Τάγμα, με τα μέλη διαφόρων κλάδων, ο Λέοντας 13ος (Vincenzo Gioacchino Pecci, 1878-1903), το 1897, τους υποχρέωσε να λάβουν την κοινή ονομασία των αδελφών Minorι, είναι ένα από τα πιο σημαντικά Τάγματα της Εκκλησίας. Εκτός από τις θρησκευτικές και ασκητικές πρακτικές, που ήταν και είναι αφιερωμένοι στο κήρυγμα, σε ένα είδος κοινωνικής αποστολής σε χώρους φροντίδας, και κυρίως στο ιεραποστολικό έργο.

Σημασία του ονόματος Φραγκίσκος: «ελεύθερος άνθρωπος» (αρχαίο γερμανικά).

Μετάφραση από τα Ιταλικά : sal_mar

πηγή : evaggeliokathemera