Έλα κρυφά, για τελευταία φορά...!

Έλα.
Μη ρωτάς πολλά, δε χρειάζεται.
Έλα.
Μόνο για ένα βράδυ.
Έλα.
Μη σε νοιάζουν οι άλλοι, κανείς δεν θα το μάθει.
Έλα.
Και όταν ξημερώσει, φύγε ξανά.
Έλα.
Κι ας είναι η τελευταία φορά που θα έρθεις.

Έλα κρυφά.
Όπως κάθε φορά άλλωστε. Μαζί θα πορευτούμε στα μυστικά μας μονοπάτια. Χέρι χέρι θα διασχίζουμε τους δρόμους. Αγκαλιασμένοι κάτω απ’ το φως του φεγγαριού και των αστεριών θα συζητήσουμε για ακόμα μια φορά πόσο απελπισμένα θες διέξοδο απ’ τη ζωή σου. Και για ακόμα μια φορά, θα καταλήξουμε στο ότι είναι αργά για αλλαγές.

Έλα όμως.
Συνήθισα πλέον. Η αγκαλιά σου βλέπεις, μου έγινε συνήθεια.
Η ζεστασιά των χεριών σου όταν με τυλίγουν, μου είναι απαραίτητη.
Τα χείλη σου, αναγκαία ώστε να ανασαίνω σωστά.
Τα μάτια σου…
Αχ, αυτά τα μάτια σου…
Τι να πω για αυτά;
Ολόκληρους τόμους μπορούσα να γράψω.
Όχι για το σχήμα τους. Ούτε για το χρώμα.
Για αυτό το βλέμμα όμως, θα μπορούσα να μιλούσα ώρες ατελείωτες.
Πόσο σου πάει το ερωτευμένο βλέμμα που έχεις, κάθε φορά που με κοιτάς.
Πόση μελαγχολία εκπέμπουν, στην ιδέα ότι είμαι μόνο για λίγο εδώ…

«Έλα» είπα, και ήρθες.
Αυτό από μόνο του, σημαίνει πολλά.
Και τώρα, οι δυο μας.
Κάθισε εδώ κάτω, μαζί μου, κι ας αφήσουμε την όμορφη αυτή βραδιά να κυλήσει.
Ας αφήσουμε το φως του ολόγιομου φεγγαριού να μας λούσει με την μελαγχολία του.
Ας αφήσουμε την φωτιά που καίει, να ζεστάνει τις καρδιές μας.
Ας αφήσουμε τον ήχο των κυμάτων να μας ταξιδέψει.
Να μας πάει σε ένα μέρος μακριά από εδώ. Μακριά απ’ όσα μας κρατάνε χώρια τόσο καιρό. Μακριά απ’ όσα μας χωρίζουν και οριστικά εν τέλει.

Έλα μάτια μου, δε πειράζει.
Οι μεγάλοι έρωτες ποτέ δεν προορίστηκαν για βολεμένες σχεσούλες έξαλλου.
Για αυτό είναι μεγάλοι.
Γιατί τους κρατάει η επιθυμία, η ένταση, το πάθος, η φλόγα.
Δεν τους κρατάει η συνήθεια, ούτε το βόλεμα.
Δεν τους κρατάει η γνώμη των τρίτων, ούτε η έκθεση τους.
Τους κρατάει το συναίσθημα, όχι η λογική.

Έλα ψυχή μου, μην χαμηλώνεις τα βλέφαρα.
Θα ερχόταν το τέλος, το ξέραμε. Πριν έρθει όμως, οφείλουμε στους εαυτούς μας έναν σωστό αποχαιρετισμό. Εξίσου δυνατό με τον έρωτά μας. Οι τυπικότητες είναι για αυτούς που ανέκαθεν ζούσαν μέτρια πράγματα.

Έλα, κοίτα με στα μάτια.
Δεν θέλω να βλέπω τη θλίψη να σε σκοτεινιάζει. Θέλω να σε βλέπω να λάμπεις ολόκληρος, όπως κάθε φορά που χαμογελάς. Όχι, όχι, αυτό το ψεύτικο χαμόγελο. Θέλω ένα χαμόγελο αληθινό. Από εκείνα που ζωγραφίζονται στο πρόσωπο σου κάθε φορά που άγγιζαν τα χείλη σου, τα δικά μου.

Έλα, μίλησέ μου.
Πες μου μια δικαιολογία που θα ορίσει το τέλος.
Δωσ’ μου έναν λόγο αρκετά καλό, ώστε να μείνει ανεκπλήρωτο όλο αυτό, που έχουμε με τόση λαχτάρα χτίσει.
Αλλά αυτή τη φορά δεν θέλω ψέματα.
Και οι δυο μας ξέρουμε ότι η δικαιολογία της τελευταίας φόρας ήταν τόσο προσποιητή που ούτε ο ίδιος δεν την πίστεψες.
Δεν μπορείς να είσαι ερωτευμένος με δυο γυναίκες. Κανείς δεν μπορεί.
Κι όσο κι αν προσπάθησα να σε πιστέψω –ίσα-ίσα για να σε αφήσω πίσω μου– ήξερα πολύ καλά ότι ήταν ίσως το χειρότερό σου ψέμα.
Ο έρωτας σου, είναι εδώ, και εκεί είναι η σιγουριά σου.
Κατανοητό.
Πες μου έναν ειλικρινή λόγο, αυτή τη φορά όμως.

Έλα φως μου, μην κλαις.
Συγγνώμη αν σε πίεσα, δεν το ήθελα.
Ξέρω, ότι τα πρέπει σου, ξεπερνούν τα θέλω σου.
Κι όσο κι αν είναι λάθος μας, το καταλαβαίνω.
Έξαλλου, για να είμαι ειλικρινής, και εγώ την ιδία επιλογή έκανα.
Για διαφορετικό λόγο ο καθένας μας.
Εσύ γιατί οι σοβαροφανείς θεωρίες σου δεν σου επέτρεπαν να συνεχίσεις, και εγώ γιατί η αξιοπρέπεια μου ήταν υπεράνω των συναισθημάτων μου.

Έλα, ας μην το κουράσουμε άλλο.
Αρκετά πονάει ήδη, το ξέρουμε καλά…
Ένα παράπονο έχω, όμως.
Βλέπεις, είχαμε κάτι δυνατό, που μας έκαψε ολοκληρωτικά.
Και το τέλος που δόθηκε ήταν ψυχρό, ψεύτικο, και τυπικό.
Κι αυτό είναι ένα παράπονο, που δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ.
Γιατί αυτό το τέλος, δεν μας άξιζε.
Γιατί το τέλος που αξίζαμε, δεν το είχαμε ποτέ.
Γιατί σωστό τέλος, δεν έχει ειπωθεί…
…ακόμη….

πηγή: http://metaximas.org