Μπορεί να κοντεύει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων παρόλα αυτά δεν θα μπορούσα να μην κάνω μία μικρή αναφορά στο όνομα του...
Πριν λίγες ημέρες έμαθα πως δυστυχώς ένας τόσο υπέροχος άνθρωπος και γιατρός δεν είναι πλέον κοντά μας...
Ο κύριος Μάντακας ήταν ένας από τους καλύτερους παιδοκαρδιολόγους αυτής της χώρας... Τους ασθενείς του ποτέ δεν τους κοίταξε ως ασθενείς... Ποτέ δεν τους αντιμετώπισε διαφορετικά σε σχέση με κάποιον άλλο που δεν είχε τίποτα... Ενδιαφερόταν τόσο πολύ για αυτούς λες και ήταν η οικογένειά του... Οι ασθενείς του του δίνανε ζωή... Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με παιδιά που ένα μόνο χαμόγελό τους αρκεί για προσπαθήσεις να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για αυτά...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως όταν πήγαινα να τον επισκεπτώ τότε που ήμουν μικρή με ρώτησε με πολύ ενδιαφέρον τι κάνω και πως τα πηγαίνω στο σχολείο και όταν του έλεγα ότι έχω ένα θέμα με τα μαθηματικά μου εξηγούσε με πολύ υπομονή πως να λύνω τις ασκήσεις...
Ακόμα και μετά όταν τελείωσα το σχολείο νοιαζόταν για το τι κάνω στην ζωή μου... Αλλά κυρίως χαιρόταν που το οποίο πρόβλημα που είχα δεν επιρρέαζε την ζωή μου και πως όλα πήγαιναν καλά...
Πιστεύω πως όλοι οι ασθενείς του θα έχουν να θυμούνται κάτι καλό από εκείνον... Το κύριο πράγμα που όμως που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ είναι πως πολλοί από εμάς του χρωστάμε την ίδια μας την ζωή γιατί αν δεν ήταν εκείνος δεν θα ήμασταν και εμείς...
Ευτυχώς πρόλαβα πριν 2 χρόνια να του πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ που ήταν δίπλα μου 25 ολόκληρα χρόνια και για όλα αυτά που έχει κάνει για εμένα...!
Καλό Παράδεισο να έχει...!
Ο άνθρωπος.. γιατρός που με δίδαξε ότι το παιδί μου θα έχει φυσιολογική ζωή όπως τα αδέλφια της(μια εκ των τριδύμων)γεννήθηκε με στένωση πνευμονικής)Ένα ευχαριστώ είναι λίγο..Καλό Παράδεισο
ΑπάντησηΔιαγραφή