Το ψηφιδωτό, είναι η τέχνη της αιώνιας ζωγραφικής και επιζεί χάρη στα υλικά του. Η τέχνη του ψηφιδωτού πηγάζει από την Μεσοποταμία. Τα αρχαιότερα ψηφιδωτά βρέθηκαν 4000 χρόνια π.Χ. στην Νότια Μεσοποταμιά στην περιοχή που κατοικούσαν οι Σουμέριοι. Σε ναό μάλιστα της πόλης Ουρούκ συναντάμε την πρώτη μορφή ψηφιδωτού το οποίο διακοσμείται με "ψηφίδες" από κοχύλι, όνυχα, πυλό καθώς και με ημιπολύτιμους λίθους.
Ωστόσο η έννοια του βοτσαλωτού συνδέεται με τον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου. Τα αρχαιότερα δείγματα εμφανίζονται τον 9ο και τον 8ο π.Χ. αιώνα. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι η χρήση ψηφιδωτού δαπέδου με χοντρά χαλίκια στο Γόρδιο, την πρωτεύουσα της Φρυγίας (Τουρκία). Οι βοτσαλωτές επιδαπέδιες κατασκευές χρησιμοποιούνται για να διακοσμούν τα σημαντικότερα δωμάτια του σπιτιού αλλά όχι τους εξωτερικούς χώρους.
Στην Ελληνιστική περίοδο τον 5ο π.Χ. αιώνα, οι Έλληνες προώθησαν το βοτσαλωτό ως μορφή τέχνης με γεωμετρικά σχέδια. Τα αποτελέσματα ήταν εξαίρετα όπως μαρτυρούν τα βοτσαλωτά δάπεδα του 4ου αιώνα π.Χ. στην Πέλλα και την Όλυνθο, στην βόρεια Ελλάδα, τα οποία αντέχουν ακόμα στη φθορά του χρόνου. Την περίοδο αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει ένα όμορφο και στεγανό δάπεδο οδήγησε στην ευρύτερη χρήση του ψηφιδωτού. Χρησιμοποιήθηκαν λοιπόν φυσικά ακατέργαστα υλικά, όπως βότσαλα από ποτάμια και ακρογιαλιές και τοποθετούνταν, με διακοσμητική διάθεση, για την κατασκευή ανθεκτικών πατωμάτων. Η δε χρήση δίχρωμων βότσαλων εξασφάλισε τις ανάγκες της διακόσμησης και οδήγησε στη δημιουργία παραστάσεων.
Στη Ρωμαϊκή εποχή η τέχνη του ψηφιδωτού εξαπλώνεται παντού και αρχίζει να βρίσκει νέες εφαρμογές σε κατασκευές με τρεχούμενο νερό, οι οποίες ήταν στο ζενίθ τους την εποχή εκείνη. Με την άνοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας τον 5ο αιώνα, η τέχνη του βοτσαλωτού αρχίζει να υιοθετεί νέες τεχνοτροπίες καθώς αρχίζουν να χρησιμοποιούνται ειδικές γυάλινες ψηφίδες, γνωστές με τον όρο σμάλτα. Το αισθητικό αποτέλεσμα της κατασκευής αυτής δεν συναντάται σε καμία άλλη περίοδο.
Η παρακμή του βοτσαλωτού είναι ορατή στη διάρκεια του Μεσαίωνα αν και υπάρχουν ακόμη και τότε κάποια δείγματα προσπάθειας να αναβιώσει η πανάρχαια αυτή τέχνη.
Σήμερα στην τέχνη του ψηφιδωτού δεν υπάρχει πλέον κανένας περιορισμός. Με απεριόριστες διακοσμητικές δυνατότητες και βασιζόμενο στις δεδομένες υψηλές αντοχές των υλικών που το συνθέτουν (πλεονέκτημα άλλωστε που το καθιέρωσε), το ψηφιδωτό κοσμεί οποιαδήποτε επιφάνεια. Τελευταία και πολύ μοντέρνα χρήση του ψηφιδωτού είναι στη ρεφλεξολογία. Είναι γνωστό άλλωστε πως στην Κίνα υπάρχουν μονοπάτια σε πάρκα ειδικά για τον κλάδο αυτό της παραϊατρικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου