Η ιδέα της ανέγερσης ενός μεγάλου ναού στη θέση του αρχικού είναι παλιά και πάει πίσω στα χρόνια της αρχιερατείας του Αλεξάνδρου Λυκούργου (1866-75). Το 1905 το ζήτημα ανακινήθηκε, αλλά κάτι η αντίδραση του Μουνταδιανού αρχαιολόγου Γεωργίου Λαμπάκη, κάτι οι πολεμικές περιπέτειες που ακολούθησαν δεν προχώρησε. Το 1924 ο βουλευτής Κων/νος Αλαβάνος πέτυχε την ψήφιση του νόμου 3079 (ΦΕΚ Α΄, 132), με τον οποίο προβλέφτηκε η διενέργεια δημόσιου διαγωνισμού για την ανέγερση νέου μεγάλου ναού. Ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε την περίοδο 1930/31. Κατατέθηκαν 9 προτάσεις. Γνωρίζουμε τα σχέδια των τριών: (α) εκείνης των αρχιτεκτόνων Νικολάου Μητσάκη και Κυριάκου Παναγιωτάκη (η πρότασή τους επελέγη), (β) του Πανορμίτη αρχιτέκτονα Νικολάου Νικολάου που δραστηριοποιείτο στην Αλεξένδρεια, και του Χωραΐτη αρχιτέκτονα Γεωργίου Ευγενείου, ο οποίος εργαζόταν για την Αρχαιολογική Εταιρεία. Ευτυχώς, όμως, η οικονομική κρίση του 1932 και η αποτυχία του Αλαβάνου να επανεκλεγεί βουλευτής το 1933 δεν επέτρεψαν την πραγματοποίηση του σχεδίου… Έμειναν μόνον τα χαρτιά για την Ιστορία της νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής...
Ο αρχαιολόγος Γεώργιος Λαμπάκης όχι μόνον αντιτέθηκε στην κατεδάφιση του υφιστάμενου ναού, αλλά ζήτησε να επαναφερθεί η πρόσοψή του στην αρχικής της μορφή που αντιπροσώπευε το τρυφερό κάλλος της Ιωνίας. Η πρόσοψη είχε ρηγματωθεί το1878 και το 1890 καθαιρέθηκε και ξαναχτίστηκε σε σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Troump. Ο Λαμπάκης, όμως, ήταν κουφός και δεν άκουγε τη «μελωδία» του αργυρίου που ηχούσε στο παρασκήνιο. Από συμπτώσεις, λοιπόν, τη γλίτωσε ο ναός… Κανείς δε σκέφτηκε ότι είναι το πρώτο δημόσιο κτίσμα της Νέας Ελλάδας…
Σώθηκε τελικά το ένα από τους δύο καρδιόσχημους φεγγίτες της αρχικής πρόσοψης, ο οποίος έχει εντοιχιστεί στον περιστεριώνα του Εκκλησιαστικού Λυκείου.
Θαυμάστε τον...
Και ο Μουνταδιανός πρωτοπόρος της Χριστιανικής Αρχαιολογίας στην Ελλάδα Γεώργιος Λαμπάκης (1850-1914).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου