Για κάποιους η ζωή είναι ένας συνεχόμενος αγώνας να ικανοποιήσουν τους άλλους.
Να μην στενοχωρέσουν τους γύρω. Να αρέσουν σε όλους.
Να μην πεί ποτέ κανένας, κανένα κακό για αυτούς.
Προσπαθούν να γίνουν «όλοι» το σώμα του «ένος».
Πόσο ανέφικτο μπορεί να είναι, όμως, κάτι τέτοιο;
Ο δρόμος της αποδοχής από όλους δεν είναι απλά δύσκολος. Είναι ατελείωτος.
Ανούσιος και χωρίς σκοπό.
Χρειάζεται να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, να πουλήσεις τα πιστεύω σου , να πας στην άκρη τις αξίες σου, να πνίξεις τα θέλω σου.
Ο άνθρωπος που θέλει μόνο να γίνεται αποδεκτός είναι στην ουσία ένας άνθρωπος χωρίς προσωπικότητα.
Το πρόσωπο του δεν έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μπορεί να πάρει την μορφή οποιουδήποτε.
Αρκεί να αρέσει.
Η «μανία» της αποδοχής ξεκινάει από το ανασφαλές οικογενειακό περιβάλλον. Κορυφώνεται στην εφηβεία. Όταν ο έφηβος, βγαίνει από την πόρτα του σπιτιού του, για να συναντήσει τους έξω.
Χωρίς να έχει μάθει να αγαπάει τον δικό του εαυτό. Να θέτει τα δικά του όρια.
Όταν η ένταξη στο κοινωνικό σύνολο, στην παρέα ή η αποδοχή από το αντίθετο φύλο μοιάζουν να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Η όμορφη ή ο όμορφος του Σχολείου γίνεται πρότυπο που πρέπει όλοι να μιμηθούν και να μοιάσουν.
Όταν ο ίδιος …..νιώθει πολύ άσχημος και ασήμαντος.
Ο έφηβος που ζει και αναπτύσσεται με την αγωνία της αποδοχής γίνεται ένας προβληματικός ενήλικας. Ένας ενήλικας που δεν επιλέγει σύμφωνα με τον εαυτό του, τους φίλους του, τον σύντροφο του , την δουλειά του , την διασκέδαση του.
Ένας ενήλικας που όσο και να μεγαλώνει η απόσταση με τον εαυτό του μεγαλώνει. Και μάλλον δεν θα τον συναντήσει ποτέ. Θα περιμένει μια ολόκληρη ζωή να τον αγαπήσουν οι άλλοι.
Ενώ ο ίδιος δεν θα έχει αγαπήσει ποτέ τον εαυτό του.
Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι ο κόσμος μας είναι διαφορετικός. Δεν γίνεται όλοι να αρέσουμε σε όλους. Πρέπει να δώσουμε μορφή στο πρόσωπο μας. Υπόσταση στο σώμα μας.
Πότε γελάμε και πότε κλαίμε πραγματικά. Δεν έχει σημασία να αποδέχονται οι άλλοι κάτι ψεύτικο. Ο μανδύας του «χαμογελαστού» και του «ευτυχισμένου» δεν φοριέται πάντα.
Χρειάστηκα χρόνια πολλά για να μπορέσω να πω στον απέναντι μου « δεν θέλω αυτό» ή « θέλω το άλλο». Χρειάστηκα χρόνια πολλά για να μιλήσω σε ανθρώπους για πράγματα που με πονούσαν αλλά δεν τους τα έλεγα για να μην στενοχωρηθούν. Χρειάστηκα χρόνια πολλά για να μάθουν κάποιοι άλλοι πόσο τους αγάπησα. Ήθελα να είμαι για όλους εντάξει. Να μην πει ποτέ κανένας ότι δεν με συμπαθεί.
Είναι διαφορετικό να είσαι «καλός» άνθρωπος από το να είσαι «διαθέσιμος» άνθρωπος.
Ο πρώτος μπορεί πραγματικά να προσφέρει.
Ο δεύτερος δεν υπάρχει καν. Χάνεται μέσα στο πλήθος.
Μέσα στις χιλιάδες μάσκες που προσπαθεί να φορέσει για να αρέσει.
Προσπαθήστε να είστε ο εαυτός σας. Αυτός ο μοναδικός, πολύτιμος εαυτός σας που βρέθηκε σε αυτή τη γη με το δικό του μοναδικό πρόσωπο. Τα χαρακτηριστικά του δικού σας προσώπου είναι αυτά που σε άλλους θα αρέσουν και σε άλλους όχι.
Δε γίνεται αλλιώς.
Αφήστε το πρόσωπο σας επιτέλους να αποκαλυφθεί.
Κοιτάξτε στον καθρέπτη.
Στην αρχή μπορεί και εσείς οι ίδιοι να μην αναγνωρίσετε το είδωλο σας.
Αλήθεια, όμως, είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα έπρεπε να έχετε γνωρίσει…
Της Μαρίας Χιώτη
Πηγή κειμένου: http://www.anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου