"...Αλήθειες..."

Χτες το βράδυ με ρώτησε ένας κοντινός μου άνθρωπος πως είμαι.

Ενώ χιλιάδες κουβέντες και συναισθήματα μου περάσαν από το μυαλό του απάντησα “....

Αγάπησα πολύ μα και πολλοί με εγκατέλειψαν.

Ήταν τόσα που έκρυψα πίσω από την φωνή μου.

Και άλλα τόσα που ήθελα να τους πω.

Ήταν τόσα που έγραψα στο χαρτί μου.

Λυπάμαι που φτάσαμε εδώ..μα το έσκισα και αυτό.

“Σ' αγαπάω, μην φύγεις...” έγραψα.

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που σηκώθηκα χωρίς να κλαίω.

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που γέλασα.

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που πήρα μια αγκαλιά.

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα καλά.

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που “ένιωσα”.

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που είπα “την αλήθεια”.

Μα θα σου πω κάτι απόψε, όμορφε φίλε μου.

Κάτι που ίσως δεν στο είπα ποτέ.

Μετά από τόσες νύχτες σιωπής.

Μετά από τόσες μέρες θλίψης.

Μετά από τόσα παγωμένα δάκρυα. 

Μετά από τόση πικρή απογοήτευση.

Μετά από τόσες πληγές και σκέψεις ανεπούλωτες.

Μετά από τόση αντοχή και προσπάθεια.

Μετά από τόσο καιρό..

“Δεν νιώθω ποια.

Ράγισα, έσπασα, έγινα χίλια κομμάτια και μετά απότομα Σκλήρυνα.”

Και η αγάπη;

Την αγάπη την έπνιξα μέσα μου..τόσο πολύ που άρχισε να με δηλητηριάζει.

Τόσο πολύ που μπορώ να νιώσω όλο το δηλητήριο της στο σώμα μου.

Και το δηλητήριο όπως και να το κάνεις σε σκοτώνει..είτε αργά και επώδυνα είτε άπλα και γρήγορα.

Δεν περνάει ποια ο ερωτάς από εδώ, ούτε την αγάπη θέλω. Το φαντάζεσαι ότι το είπα αυτό;

Δεν πιστεύω ποια. Δεν μπορώ να πιστέψω. Δεν θέλω. Δεν μ'αρέσει.

Μπορώ να τα συνοψίσω όλα μέσα σε δυο λέξεις “ Τα σιχάθηκα.” 

... “Καλά εσύ;” και αυτός σκεπτικός αποκρίθηκε ..”Καλά”.

Οι "αλήθειες" του ανθρώπου αλλάζουν και αυτή είναι η δικιά μου αλήθεια "σήμερα".!