Τον αγαπάς. Τον αγαπάς τόσο πολύ που όσες φόρες και να πεις τέλος, όσες φόρες και να διαγράψεις τα μηνύματα, τις φωτογραφίες, όσες φόρες και να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα είσαι καλά χωρίς αυτόν, δεν καταφέρνεις ούτε στο ελάχιστον να τον μισήσεις. Και όταν φτάνει η ώρα του τέλους σκέφτεσαι γιατί δεν πρόλαβα μια τελευταία αγκαλιά; Γιατί έφυγα χωρίς ένα φιλί; Γιατί τον άφησα εγώ να φύγει χωρίς να προσπαθήσω να κάνω κάτι; Και συνεχώς μέσα σου κυριαρχεί ένας αντίλογος…Άλλα λέει το μυαλό άλλο η καρδιά…το μυαλό συνεχώς λέει να τον ξεχάσεις και ότι ίσως σου αξίζει κάτι περισσότερο κάτι που θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου..Η καρδιά όμως ξέρει ότι μόνο αυτόν θέλει. Ότι αυτόν ήθελε, θέλει και θα θέλει μέχρι να σταματήσει να χτυπάει… Και σκέφτεσαι τι πρέπει να κάνω; και εκεί που είχες πει ότι δεν θα ξαναρίξεις τον εγωισμό σου, η δεν θα ξαναφερθείς ανώριμα, η δεν θα πέσεις στα ποδιά του να τον παρακαλέσεις είσαι έτοιμη με μια λέξη του, να τα κάνεις όλα αυτά μόνο και μόνο για να ξανανιώσεις την αγκαλιά του..το χέρι του στο λαιμό σου, τα χείλη του στα δικά σου..το σώμα του ενάντια στο δικό σου..να ξανανιώσεις αυτήν την μοναδική ενότητα που εσείς οι 2 έχετε και θα έχετε… και ενώ έχεις υποσχεθεί ότι δεν θα ξαναστείλεις, και άπλα κάθεσαι και γράφεις, η ιδέα του να σπάσεις την υπόσχεσή σου μοιάζει τόσο δελεαστική… και προσπαθείς να του εξηγήσεις μέσα σε άψυχες λέξεις πως τον θες πίσω, πως είσαι έτοιμη να παρατήσεις τους πάντες και τα πάντα μόνο αν στο ζητήσει.. πως θα κάνεις τα πάντα για να σε συγχωρέσει..ότι και αν είναι αυτό… και ελπίζεις…ελπίζεις γιατί ξέρεις ότι αυτό που είχατε δεν ήταν της πλάκας…γιατί όλα αυτά ήταν ερωτάς και αγάπη…γιατί δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να αποκαλεί ερωτά κανέναν άλλον…γιατί έχεις συνδέσει αυτήν την τόσο μικρή λεξούλα με αυτό το τόσο αγαπημένο σου όνομα που μέχρι και εσύ η ίδια τρομάζεις με το πόσο δυνατό είναι αυτό που νιώθεις…και το κάνεις..του στέλνεις…άσχετα με τα σ' αγαπώ, τα σε μισώ, τα σε βαρέθηκα, τα κουράστηκα, τις ανωριμότητες, τις σκηνές στα πάρτι… άσχετα με τα λάθος και τα σωστά…άσχετα με τις αποφάσεις σας.. του στέλνεις γιατί τον αγαπάς όσο τίποτα στον κόσμο…και γιατί φοβάσαι το να είσαι μακρυά του… φοβάσαι το να ξέρεις ότι θα γυρίσεις το βράδυ στο σπίτι και δεν θα τον ακούσεις να σου μιλάει για άσχετα θέματα…φοβάσαι ότι κανείς δεν θα σε κάνει να γελάσεις όπως έκανε αυτός…φοβάσαι ότι δεν θα ξαναηρεμίσεις στην αγκαλιά του…φοβάσαι ότι ίσως δεν σε αγαπάει αρκετά..φοβάσαι να είσαι χωρίς αυτόν..γιατί απλά ο κόσμος σου όλος περιστρέφεται γύρω του…και πως να συνηθίσεις σε ένας ξένο κόσμο; η καλύτερα θέλεις να συνηθίσεις σε έναν ξένο κόσμο;..και κάπου εκεί είναι που τα μάτια θολώνουν και δεν βλέπεις τι γράφεις…γιατί είναι πολλά…και ξέρεις ότι ένα μάτσο λέξεις ίσως να μην κάνουν τίποτα…απλά νιώθεις την ανάγκη να του τα πεις όλα αυτά…και αν έπειτα αποφασίσει να φύγει ξέρεις ότι τουλάχιστον εσύ τα είπες όλα…ότι παίζεις με ανοιχτά χαρτιά και όχι ψεύτικους εγωισμούς παριστάνονταντας πως δεν σε νοιάζει…και έπειτα αφήνεις την επιλογή σε αυτόν..θα φύγει ή θα μείνει τελικά;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου