Να έχεις κοντά σου έναν άνθρωπο που να πιστεύει σε σένα και που η πίστη του αυτή να είναι τόσο δυνατή για σένα που να σε σώσει από του γκρεμού τη ζάλη. Όχι γιατί είναι εκεί, όχι γιατί θα παρέμβει, όχι γιατί θα σου απλώσει το χέρι του για να σε βοηθήσει. Αλλά γιατί η πίστη του, θα εξαλείψει τον γκρεμό σου και θα τον κάνει καρποφόρα πεδιάδα.
Να έχεις κοντά σου έναν άνθρωπο, τόσο κοντά σου, που η απόσταση μεταξύ σας να μηδενίζεται από το βάθος της έγνοιας του. Να αισθάνεσαι την ανάσα του και ας είναι χιλιόμετρα μακριά. Να βλέπεις τη μορφή του επειδή την προβάλλει δίπλα σου αφού ο χώρος και ο χρόνος είναι ένα απλό παιχνιδάκι μπροστά στη δύναμη της σκέψης του.
Να έχεις κοντά σου έναν άνθρωπο που να σε θαυμάζει τόσο, ώστε φορώντας για πανωφόρι σου αυτόν τον θαυμασμό πάνω στο κορμί σου να βγαίνεις στη ζωή κάθε μέρα καινούριος, έτσι που να μην σε αναγνωρίζουν οι άλλοι πλέον, γιατί το παλιό σου δέρμα το έχεις αφήσει πίσω και λάμπεις με αυτήν την πολύτιμη φορεσιά.
Να έχεις κοντά σου έναν άνθρωπο που να έχει μαγευτεί τόσο από εσένα, ώστε η δική του μαγεία να διαλύει συνεχώς τις συννεφιές και τις σκοτοδίνες που δημιουργούν τα τρομερά πλάσματα που σε περιστοιχίζουν, χαρίζοντας πάνω σου απλόχερα το φως του ήλιου το οποίο θα κάψει όλους τους βρικόλακες που απομυζούν την ευχαρίστηση από τη ζωή σου.
Αν έχεις κοντά σου έναν τέτοιο άνθρωπο, τότε ξέρεις ότι ο Παράδεισος δεν είναι ένα παραμύθι, ότι η ζωή ρουφιέται στη στιγμή, και ότι η μεγαλοσύνη της δημιουργίας δεν σε αγκαλιάζει απλά, αλλά την αγκαλιάζεις και εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου