Ο Άγιος Φραγκίσκος δέχεται τα Στίγματα του Μαρτυρίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού...!

Ξημερώματα 14ης Σεπτεμβρίου (Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού) 1224: Ο Άγιος Φραγκίσκος δέχεται τα Στίγματα του Μαρτυρίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού· ο πρώτος γνωστός Άγιος στην ιστορία που έφερε τα Στίγματα.

Τον Αύγουστο του 1224, ο Άγιος Φραγκίσκος μαζί με τους αδελφούς του, τον Λέοντα, Άγγελο, Μασσέο, Σίλβεστρο και Φωτεινό πηγαίνουν στο βουνό Αλβέρνα. Μετά τη Μετάσταση ο Φραγκίσκος χωρίστηκε από τους αδελφούς του, για να πάει να μείνει σ’ένα ακόμα πιο μακρινό ερημητήριο, πέρα από μια βραχώδη ρεματιά, όπου θα μπορούσε να προσεύχεται ανενόχλητος.

Μέρες και νύχτες πέρασαν. Σε λίγο θα έφτανε η γιορτή της Υψώσεως του Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου, προς ανάμνηση της ημέρας, που ο αυτοκράτορας Ηράκλειος πήρε πίσω τον Τίμιο Σταυρό, που ο βασιλιάς των Περσών Χοσρόης είχε αρπάξει από την Ιερουσαλήμ μαζί με άλλα λάφυρα.

Ο Σταυρός κι ο Εσταυρωμένος υπήρξαν πάντα για τον Άγιο Φραγκίσκο αντικείμενο βαθιάς λατρείας. Γι’αυτό και είχε συντάξει για τους αδελφούς του την ακόλουθη προσευχή: «Σε προσκυνούμε, Κύριε, Σε υμνούμε, γιατί με τον Τίμιο Σταυρό Σου καταδέχτηκες να εξαγοράσεις τις αμαρτίες του κόσμου!».

Βαθιά συγκινημένος ο Φραγκίσκος, το πρωί της 14ης Σεπτεμβρίου, ήταν γονατισμένος και προσευχόταν μπροστά από το κελί του. Ακόμα δεν είχε αρχίσει να ξημερώνει, μα ο Άγιος περιμένοντας την αυγή, με το πρόσωπο γυρισμένο κατά την ανατολή, προσευχόταν με ανοιχτά κι υψωμένα τα χέρια.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, έλεγε, δυο χάρες θα Σου ζητήσω να μου κάνεις πριν πεθάνω. Η πρώτη χάρη είναι τούτη: στην ψυχή μου καθώς και στο κορμί μου να νιώσω, όσο είναι δυνατό, τους πόνους, που Εσύ, ω γλυκέ μου Ιησού, ένιωσες στο φοβερό Σου το Πάθος. Κι η δεύτερη χάρη που θα ήθελα να μου κάνεις είναι τούτη: να μπορούσα, όσο είναι δυνατό, να νιώσω στο σώμα μου την απέραντη αγάπη που Σε φλόγιζε, Εσένα τον Υιό του Θεού και που Σ’έκανε να θελήσεις να υποφέρεις τόσο για μας, τους άθλιους αμαρτωλούς.»

Ευθύς ο Φραγκίσκος άρχισε να βυθίζεται με μεγάλη περισυλλογή στο Μαρτύριο του Χριστού κι η φλόγα της ευλάβειάς του μεγάλωσε μέσα του. Κι ενώ έμενε γονατισμένος έτσι και καιγόταν από τη φλόγα αυτή, βλέπει να κατεβαίνει από τον ουρανό προς τα πάνω του ένα Σεραφείμ με έξι αστραφτερές φτερούγες και πάνω του τον Εσταυρωμένο.

Κι όταν ο Φραγκίσκος είδε το όραμα αυτό τρόμαξε κι ένιωσε να πλημμυρίζει από χαρά συνάμα και θλίψη και θαυμασμό. Γιατί ένιωθε χαρά μεγάλη βλέποντας πώς ο Ιησούς καταδεχόταν να του αποκαλυφθεί με τόση οικειότητα και να ρίξει επάνω του μια τόσο τρυφερή ματιά. Συνάμα, όμως, η θέα του Κυρίου του καρφωμένου στο Σταυρό τού προξενούσε ανέκφραστη θλίψη. Κι ακόμα θαύμαζε βλέποντας μια τόσο καταπληκτική και πρωτοφανή οπτασία, γιατί ήξερε πως ο ανθρώπινος πόνος δε βρίσκεται ποτέ ενωμένος με το αθάνατο πνεύμα του Σεραφείμ.

Όταν εξαφανίστηκε το Σεραφείμ, η καρδιά του Αγίου Φραγκίσκου διατηρούσε ισχυρότατη φλόγα και ζωντανό έρωτα για τον Χριστό και πάνω στο σώμα του Αγίου το όραμα άφησε θαυμαστά σημάδια του Μαρτυρίου του Χριστού· στα χέρια, στα πόδια και στο πλευρό του.