Ο όρος πίστεως της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου για την αποκατάσταση των εικόνων είναι γενικός. Αναφέρει ότι δίπλα στον Τίμιο Σταυρό ανατίθενται οι σεπτές και άγιες εικόνες οι «εκ χρωμάτων και ψηφίδας και ετέρας ύλης επιτηδείως εχούσης». Έτσι δεν αποκλείει την πλαστική έκφραση στην εικονογραφία. Όμως μεταξύ της Ανατολής και της Δύσης προϋπήρχαν πολιτιστικές διαφορές. Έτσι στην Ανατολή αποκλείστηκαν τα αγάλματα, τα οποία παρέπεμπαν στην ειδωλολατρία, και αγάλματα θεωρούνταν τα περίοπτα. Σε καμιά περίπτωση δεν αποκλείστηκαν τα ανάγλυφα είτε αυτά φιλοτεχνούνταν σε μάρμαρα, σε μέταλλο ή σε ξύλο (αποκλείστηκε μόνον η ολόσωμη περίοπτη μορφή). Γι’ αυτό και ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο «Πηδάλιο» (1800), σχολιάζοντας τον όρο της συνόδου, σημειώνει μεταξύ άλλων: «Είπομεν δε ανωτέρω ότι ανδριάντες και αγάλματα και γλυπτά λέγονται απλώς εκείνα που περιέχουσιν όλον το σώμα του εικονιζομένου, τα δε μη περιέχοντα όλον το σώμα, αλλά μόνον εξέχουσαν από την ομαλότητα και την επίπεδον επιφάνειαν ου λέγοντα αγάλματα ή ανδριάντες αλλά εικόνες άγιαι, καθώς είναι αι χαρακτηριζόμεναι επάνω εις ιερά σκεύη, εις θεία ευαγγέλια και άλλα άγια βιβλία…» (σελ. 215-216). Δε βρίσκεται, λοιπόν, εν δικαίω η Εκκλησία της Τήνου, η οποία καθαίρεσε από το ναό του ορθοδόξου Αγίου Νικολάου την μαρμάρινη εικόνα της Αγίας Αικατερίνης, τεκμήριο της ρωσικής παρουσίας στο Αιγαίο (1770-1775). Όμως, αφού δεν τη θέλει, ας τη δώσει στο Μουσείο Κειμηλίων του ΠΙΙΕΤ, στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας ή στο Πνευματικό Κέντρο Πανόρμου. Δε δικαιούται να την έχει στην αποθήκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου